Emoties maken van Van Aert een kampioen en doen ons van der Poel vergeten.
Het is ongewoon dat een generatie twee supertalenten tegelijk voortbrengt. “Als van der Poel er niet zou zijn, dan won Van Aert alles’ beweren criticasters. Dat zien wij anders. Enerzijds dagen zij mekaar uit, zodat ze alsmaar beter worden. Anderzijds is er het verschil in karakters dat van ene een held maakt en van de ander (slechts) een groot talent.
Van der Poel mag dan misschien beter zijn, een kampioen is het niet. Ook al is hij een halve Vlaming, ook al wint hij vaak met overmacht. Het laat je koud. Van der Poel bereikt nooit je hart. Daarvoor is hij te berekend, te steriel. Daarvoor verliest hij te weinig en mist hij tragiek. Van de laatste Ronde van Vlaanderen onthoud je dat Van Aert nipt verloor, niet dat Van der poel nipt won. De emotie blijft hangen, de winst vergeet je.
Van Aert heeft iets heroïsch en tragisch tegelijk. Je ziet hem afzien, de snot uit de neus, de mond open, happend naar adem, trekken, duwen en stampen. Van Aert valt, komt terug en hij overwint zijn verlies. Net dat maakt van hem 'nen hele grote'.
Zondag deed Van Aert het nog een keer, winnen. Niet alleen op het veld, maar ook achteraf door zijn emoties te delen. “Drie nachten heb ik geslapen in het ziekenhuis, aan de zijde van Sarah en Georges”, snikte Van Aert. “Maar het was mijn plaats, vond ik. Ik heb gezien en geleerd dat het niet simpel is voor een vrouw om een kind op de wereld te zetten. Méér nog dan aan Georges, draag ik deze zege dan ook op aan haar. (gelukzalige lach) Omdat zij negen maanden lang zo goed voor hem heeft gezorgd. De voorbije dagen waren echt… euh… Merci, Sarah!”
