“Dit voelt als de zilveren medaille te veel.”
Grote overwinnaar van de tijdrit gisteren, is eigenlijk Remco Evenpoel. Het jonkie dat van heel ver is moeten terugkomen staat op het podium van een discipline die niet zijn specialiteit is. Net als Van Aert is tijdrijden geen eenzijdige dada van Evenepoel. De kerel kan gewoon hard met de fiets rijden. Verliezen van Ganna is dan ook geen schande. Ganna ademt ‘tijdrit’. Het is zijn leven, zijn streven, zijn discipline. Het duel tussen Van Aert , Evenepoel en Ganna is er één tussen allrounders en een specialist.
Van Aert wist toen hij over de streep kwam, eigenlijk al dat hij tweede zou zijn. Vanthourenhout vertelt in ‘Het Nieuwsblad wat Van Aert in zijn oortje te horen kreeg. “We zagen het evolueren: vier seconden voor, twee seconden voor, een halve seconde voor. En bij het laatste punt lagen ze dan helemaal gelijk. Mentaal is dat in het voordeel van Ganna – hij weet dat hij tijd goedmaakt –, maar we hebben eerlijk gecommuniceerd naar Wout. Je kan wel een beetje gaan verbloemen, maar het gaat om een wereldtitel. Dan moet je ballen aan je lijf hebben en het zeggen zoals het is.”
“Na de kasseien wilde ik versnellen”, aldus Van Aert. “Maar ik kon mijn tempo alleen vasthouden. Sneller gaan lukte niet meer.” We zagen dan ook een teleurgestelde Van Aert na de finish. Maar misschien geeft de zoveelste zilveren medaille wel een sportieve schop onder zijn … om volgende zondag revanche te nemen. Het zou een heel ander verhaal zijn, moest hij nu goud hebben gepakt. Moeilijk in te schatten, dat wel. Wat geeft je de grootste vleugels, goud of willen revancheren? Het zit alvast sinds 1302 in het Vlaamse DNA dat we het best presteren als we de underdog zijn. Dus?
