Op 27 juli 1980 vond een terreuraanslag in Antwerpen plaats. In de Lamorinièrestraat gooide de Syrische Palestijn Saïd Al Nasr (met Marokkaans paspoort) twee handgranaten naar een groep Joodse kinderen die met hun vrouwelijke begeleiders op de bus stonden te wachten om op zomerkamp naar de Ardennen te vertrekken. Het was niet de eerste aanslag op een Joods doelwit in ons land.
Al Nasr doodde een 15-jarige jongen en maakte zeven zwaargewonden. De dader werd achternagezeten door getuigen en kort na de feiten opgepakt. Hij bekende zijn daad en gaf als motief verzet tegen de inpalming van zijn land door de ‘zionisten’. Ook op het assisenproces in december 1981 betuigde hij geen spijt. Na twee dagen werd hij veroordeeld tot de doodstraf, automatisch omgezet tot levenslang. De terrorist gaf aan zijn daad gepleegd te hebben op vraag van Whalid Khaled.
In het negende jaar van zijn opsluiting werd Al Nasr in Caïro geruild voor de broers Houtekins, die al bijna zes jaar gegijzeld werden. Deze ruildeal, doorgevoerd in januari 1991 onder de regering-Martens IV, kwam bekend te staan als de Silco-affaire.
Ze bracht minister Mark Eyskens in nauwe schoentjes toen de terrorist Whalid Khaled in Brussel kwam onderhandelen voor de Abu (ook: Aboe) Nidalorganisatie (ANO) en prompt werd opgepakt. De naam Aboe Nidal betekent vader van de strijd.
De ANO voerde aanslagen uit in 20 landen, waarbij bijna 1.650 mensen om het leven kwamen of gewond raakten. Doelwitten zijn de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Israël, gematigde Palestijnen, de PLO en verschillende Arabische en Europese landen zoals België.
Is er een link met de Bende van Nijvel? Er werden gelijkaardige wapens (een 7.65) gebruikt, een taal gehoord die lijkt op het Berbers en er is de licht gebruinde huid van sommigen daders. De getuigen spreken ook van een kleine Marokkaan, een specifieke Arabische stijl of een buitenlands type: Noord-Afrikaans.
Volgens de verklaringen van Abdelkader Belliraj aan de Marokkaanse justitie zou hij begin jaren 80 in België een eerste terroristische cel hebben opgericht met verschillende leden, waaronder A.A. en A.J. Volgens een bron zou ANO via de ‘journalist’ Faez Al Ajjaz in ons land de Bende aansturen.
“Na de mislukte aanslagen van 1981 moet het vertrouwen van de Abu Nidal-organisatie in de Belgische "KGB"-medewerkers wat minder geworden zijn, en besloten zij voortaan een beroep te doen op een gesloten groep van sympathisanten van de Palestijnse zaak : de bende rond Abdelkader Belliraj, waarvan de leden ook nog het voordeel had een Berbers dialect te spreken, waardoor zij moeilijk te infiltreren waren. Met als tussenpersoon de Syrische 'journalist' Faez Al Ajjaz.”
Die bron geeft aan dat Mostafa Rezoual gedood zou zijn in Hoeilaart na de overval op Dekaise in Waver. Benaïssa Belliraj zou gedood zijn na de hold-up op de Delhaize in Aalst. Een politieman had 4 kogels afgevuurd op de vluchtende auto. Deze Benaïssa is de broer van de veroordeelde terrorist Abdelkader. Hij woonde in de regio van het bos van Houssière en was monteur en carrosseriebouwer.
De moorden? Terrorisme met chantage op de Belgische staat die in naam van het principe "we onderhandelen niet met terroristen" 28 doden niet kon voorkomen.
De bron: “Sommige van de eerste leden van de bende waren van het type 'gemarginaliseerde crimineel', zoals Kaçi Bouaroudj en Mohammed El Bourajradji. Bouaroudj dronk bier. Bouaroudj en zijn vrouw hadden in Maubeuge gewoond, waar ze trouwden. Het beroep van zijn vrouw was 'cabaretière'.” Champagne werd in grote hoeveelheden gestolen in Maubeuge door de Bende.
De moord in Anderlues? “De vader van de gebroeders Bekhti was mijnwerker geweest in Anderlues. Bouaroudj was op dat moment net gearresteerd en ik denk dat ze hem wilden vrijpleiten met deze hold-up.”
“Abdellatif Bekhti, veroordeeld voor terrorisme, zat 30 jaar in een Marokkaanse cel in het gezelschap van professionele moordenaar Khader Balirj, beter bekend als Belliraj, een Belg van Marokkaanse afkomst. De gebroeders Bekhti waren begin jaren '80 Bellirajs buren in Vorst: Mohamed, Abdellatif en Abderrahim.”
De overval in Nijvel? “Ze hadden geld nodig om naar Libanon te gaan, waar Belliraj een terroristische training volgde in een Palestijns kamp. Het was in 1984, het enige jaar zonder aanslagen van de Bende.”
De bron: “Tussen eind 1983 en september 1985 pleegde de Bende geen feiten, omdat Belliraj toen een terroristische opleiding volgde in Libanon. Die 'guerilla-training' gaf hij toe in zijn verhoor in Marokko in 2008. De feiten van vóór 1984 zijn eerder als voorbereiding te zien voor het 'echte' werk. Maar zelfs daar zijn er mogelijks infiltratiepogingen geweest, meer bepaald in de streek van Bergen. Adriano Vittorio, Michel Cocu, Kaçi Bouaroudj en Mohamed Asmaoui zouden daar een rol kunnen in gespeeld hebben : zij waren Franse onderdanen, mogelijks leden van de SAC (contra spionage), of hadden een militaire band met Frankrijk. Op Cocu na spraken zij vlot Arabisch.”
Abu Nidal heeft twee van zijn leden, die in België vastzaten, vrijgekregen. De bron: “De eerste, Dokh Khaled Dayesh, werd in februari 1983 vervroegd vrijgelaten, zonder dat iemand het wist. Hiermee kwam een einde aan een golf van aanslagen op Joodse doelen in België (aanslag Zaventem 1979, Lamorinière in Antwerpen, Hoveniersstraat Antwerpen, moord op de handelsattaché van de Israëlische ambassade: Yosef Halachi, nieuwe aanslagpoging in Zaventem (afgebroken), schietpartij voor de Grote Synagoge in Brussel, Regentschapsstraat ...).”
Dokh Khaled Dayesh is een Palestijn en lid van de terroristische groepering Abu Nidal. Hij gooide in 1979 granaten in een passagiersrij van El Al in Zaventem.
“De groep (rond Belliraj) moest opnieuw aanslagen uitvoeren, maar dan vermomd als roofovervallen. Alles wijst er namelijk op dat Abu Nidal er zich in 1983 in het geheim toe verbonden had om geen aanslagen meer te plegen op joodse doelwitten in België, zoals tot dan toe gebeurd was. In ruil voor die toezegging liet Justitieminister Gol een ander lid van Abu Nidal voortijdig vrij in februari 1983: die Palestijn Dokh Khaled Dayesh.”
Maar dan was er nog Al Nasr. “Dus : geen joodse doelwitten en (technisch gezien) geen aanslagen meer. Maar wel Belgische doelwitten : de typisch Belgische warenhuisketens Delhaize en Colruyt. Want het was de Belgische regering waarop druk moest worden uitgeoefend om de tweede Palestijnse gevangene vrij te krijgen.”
“Uiteindelijk deden ook de zware moordpartijen in de Delhaizes, eind 1985, de regering niet zwichten. Belliraj gaf de strategie van de warenhuisovervallen toen op, nadat zijn broer gedood werd in Aalst.”
“Hij gaf evenwel niet de hele strijd op. want enkele jaren later pleegde hij opnieuw zes moorden die de regering onder druk moesten zetten, waaronder die op de Saoedische Imam van de Grote Moskee van de Cinquantenaire, en op Dokter Joseph Wybran, een vooraanstaande figuur in de Brusselse joodse gemeenschap. Daar won het ongeduld het blijkbaar van het eerder afgesloten akkoord om geen joodse doelwitten te treffen.”
“Uiteindelijk werd de Palestijn Said Al Nasr dan toch vrijgelaten in 1991 in ruil voor de Belgische Silco-gijzelaars. Maar men had de infiltratie in de organisatie Abu Nidal inmiddels dusdanig lang volgehouden dat er 28 + 6 onschuldige slachtoffers waren gevallen. Dat kon natuurlijk moeilijk aan de grote klok worden gehangen. Dus werd van de nood een deugd gemaakt: Belliraj werd niet vervolgd, maar integendeel aangeworven als betaald informant.”
