In vredestijd en zelfs in oorlogstijd heeft dubbelzinnigheid doorgaans een echte waarde. Een tegenstander in het ongewisse laten over je plannen en doelstellingen kan immers extreem nuttig zijn. Maar het kan ook averechts werken, waardoor een tegenstander zich misrekent of overhaast optreedt tegen een dreiging die er eigenlijk niet was.
Het is de interessante analyse van Alberto M. Fernandez, vice-president van MEMRI.
Alberto Miguel Fernandez (geboren 1958) is een Cubaans-Amerikaanse voormalige diplomaat. Hij was het hoofd van de Middle East Broadcasting Networks (MBN), waartoe Alhurra behoort. Fernandez is momenteel vice-president van het Middle East Media Research Institute, een functie die hij bekleedde van 2015-2017. Hij is lid van het Madrid Forum, een internationale groep van rechtse en extreemrechtse individuen, georganiseerd door Vox.
Fernandez: “Het Amerikaanse standpunt vóór de Russische invasie in Oekraïne in 2022 was vaag en kan Rusland hebben aangemoedigd.”
TAIWAN
Over Taiwan zijn de Amerikanen volgens Fernandez net zo vaag geweest, waarbij president Biden zei dat de Verenigde Staten dat eiland zouden verdedigen, terwijl het ministerie van Buitenlandse Zaken China verzekerde dat het Amerikaanse beleid niet is veranderd. Niemand is volgens Fernandez dus zeker van de echte strategie van de VS.
Maar niet alleen de Amerikanen hebben te maken met ambiguïteit. In de afgelopen jaren heeft Iran krachtige regionale instrumenten gecreëerd om zijn doctrine van "fronten te verenigen " uit te voeren, waarbij het Israël (en de Verenigde Staten) indirect bestrijdt via een proxy-netwerk van terroristische groeperingen, milities en satellietstaten in Gaza, Libanon, Syrië, Irak en Jemen.
Fernandez: “Het idee is dat zo'n breed netwerk, in combinatie met Iraanse successen in het verwerven van een kernbom en andere strategische wapens, een krachtig afschrikmiddel zou zijn tegen zijn tegenstanders.”
HAMAS
Vandaag zijn al veel, maar niet alle, proxies van Iran betrokken bij de oorlog tussen Hamas en Israël. Zowel Hamas als de Palestijnse Islamitische Jihad (PIJ) zijn natuurlijk volledig betrokken bij die oorlog.
De Houthi's in Jemen richten ook zowel aanvalsdrones als ballistische raketten voor de middellange afstand op Israël. En hoewel sommige raketten ook op Israël zijn gericht vanaf Syrische bodem, zijn de proxies van Iran in Syrië en Irak tot nu toe gericht geweest op Amerikaanse bases in die landen en niet op Israël zelf.
Het machtigste surrogaat van Iran, Hezbollah in Libanon, heeft geprobeerd om een militaire strategie op te bouwen, door talloze aanvallen van lage intensiteit uit te voeren langs de Israëlische grens - die een effectieve Israëlische reactie hebben uitgelokt - zonder al zijn macht te ontketenen.
Fernandez: “Is de belangrijkste rol van Hezbollah om te dienen als Irans vooruitgeschoven basis tegen Israël in het geval van een komende directe oorlog tussen Iran en Israël of om ‘Palestina te bevrijden’ samen met haar bondgenoten in Gaza?”
HEZBOLLAH
Hezbollah is duidelijk voorstander van beide, maar nu ten strijde trekken betekent dat Hezbollah later van weinig nut zou zijn voor Iran als het grotere conflict zich aandient. Een deel van de kracht van de groep is dan verwant aan de marinedoctrine van "een vloot in wording", dat door te bestaan en weinig of niets te doen, dient als een afschrikmiddel tegen Israël, een krachtige potentiële dreiging waarmee rekening moet worden gehouden in de oorlogsplanning.
Fernandez nog in zijn analyse voor MEMRI: “Maar eenmaal volledig in gebruik zou Hezbollah niet langer een afschrikmiddel zijn omdat de tegenstander de organisatie na verloop van tijd zou uitputten.”
Het is volgens hem deze dubbelzinnigheid die ertoe heeft geleid dat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah zich sinds het begin van de oorlog gedeisd heeft gehouden, voordat hij besloot om op 3 november eindelijk een toespraak te houden over het conflict, bijna vier weken na het begin ervan.
De door velen verwachte toespraak heeft grote aandacht gekregen in de pro-Iraanse Arabische media. Velen verwachten dat in zijn toespraak de bereidheid zal worden uitgesproken om deze oorlog uit te zitten (ongetwijfeld verpakt in oorlogszuchtige retoriek) en dat het vroege "succes" van Hamas in 2023 zal worden vergeleken met de standvastigheid van Hezbollah in de oorlog tegen Israël in 2006.
EXISTENTIËLE DREIGING
Dus terwijl Israël, omringd door Irans proxies, een existentiële dreiging onder ogen ziet als reactie op de ongekende slachting van 7 oktober, staan Iran en Hezbollah ook voor een uitdaging in het licht van het aanvankelijke "catastrofale succes" van Hamas.
Hamas wil volgens Fernandez zijn winst verzilveren en een staakt-het-vuren veiligstellen om te kunnen overleven en een nieuwe 7 oktober te herhalen op een bepaald moment in de toekomst, een eventualiteit die Israël uiteraard met alle macht zal proberen te voorkomen.
Als de oorlog vandaag zou eindigen, zou Hamas kunnen hopen om zijn profiel te gebruiken om de PLO overal te vervangen als de dominante Palestijnse macht. Voor Turkije en Qatar, de twee belangrijkste soennitische ideologische beschermheren van Hamas, is het voortbestaan van de groep waarschijnlijk nog belangrijker dan voor Iran.
Iran zou zeer waarschijnlijk blij zijn met het voortbestaan van Hamas door middel van een vroeg staakt-het-vuren nadat het volgens Fernandez “zijn zionistische tegenstander met bloed heeft bedekt”.
NUTTIGE LESSEN
Er zijn volgens Fernandeze nuttige lessen te leren in Teheran over het optreden van Hamas en de reactie van Israël. Maar als Israël te succesvol is in Gaza en de oorlog niet eindigt, staat Iran voor de vraag: Is dit de grote oorlog die het altijd gepland en beraamd heeft? Of zal dat later komen? Verenigen de fronten zich te snel?
Kenners van de militaire geschiedenis zijn bekend met "de kanonnen van augustus", hoe een confrontatie in de zomer van 1914 tussen Oostenrijk-Hongarije en Servië uit de hand liep en uitmondde in een wereldwijd conflict. Hoewel weinigen verwachten dat de oorlog tussen Hamas en Israël zal uitmonden in een wereldwijd conflict, lijkt het erop dat constante oorlog op de ene plaats oorlogen elders in de hand werkt.
Fernandez: “Er was een tijd niet zo lang geleden (het lijkt nu moeilijk te geloven) dat de Verenigde Staten erop rekenden dat Rusland voor hen zou bemiddelen met Iran en Noord-Korea. Die tijd is nu voorbij.”
RUSLAND
De oorlog in Oekraïne en de strafmaatregelen van Amerika tegen Rusland hebben Moskou veel dichter bij Iran, Noord-Korea en China gebracht dan ooit tevoren. China, dat de laatste tijd relatief ambivalent tegenover Israël stond, heeft nu openlijk de Palestijnse zaak omarmd. Fernandez: “Iran heeft tegelijkertijd geprofiteerd van de omarming van zowel Rusland als China en, pervers genoeg, van de laksheid van de regering Biden bij het opleggen van sancties.”
Terwijl Iran erover nadenkt of het "het verenigen van de fronten" tegen Israël volledig zal activeren als de oorlog doorgaat, zou China wel eens kunnen besluiten dat dit de perfecte gelegenheid is om "het front te verenigen" tegen Taiwan.
De Amerikaanse minister van Financiën Yellen zei onlangs dat de Amerikanen zich "zeker twee oorlogen kunnen veroorloven", in Oekraïne en in het Midden-Oosten. Fernandez: “Maar kan Washington zich er drie veroorloven?”
Zowel Iran als China staan immers voor een uitgelezen verleiding: zijn ze er nu klaar voor of komt er nog een gunstiger reeks omstandigheden in de toekomst?
foto South First Responders Telegram ISWI
