Een unieke naam hebben is meestal een voordeel. Alle studies wijzen in die richting. Dat is toch al iets voor Lidewij.
We waren wel fan van haar toen ze een rubriek had in Iedereen beroemd. Voor de rubriek ‘Mijn stad’ was Nuitten voor de VRT aan het filmen op het Bethlehemplein in Sint-Gillis. Nuitten had toen een rubriek over Brussel. De vrouw werd aangesproken door diverse personen die zich op het plein bevonden en haar aanmaanden om te stoppen met filmen. Het is de bedoeling van Nuitten om de stad Brussel te tonen aan de Vlamingen. Dat was toen goed gelukt.
Nu is ze te zien in We are family. Dat viel een beetje tegen. Ik heb nooit begrepen waarom iemand zou willen weten dat hij of zij het uiteindelijke product is van de wellust van een man in de 15de eeuw. Dat heeft allicht te maken met mijn eigen boeddhistische kijk op het leven.
De essentie is dat Lidewij goed is in korte stukjes. Gisteren duurde het allemaal te lang. Wat boeit het de kijker dat ze bij een 90-jarige naamgenoot zat die de stamboom van de Nuittens getekend heeft. Boring...
Lidewij heeft naar eigen zeggen een rare jeugd gehad. Ze was elke dag aan het vechten met haar broers. “Als kind had ik altijd het gevoel dat ik onrechtvaardig behandeld werd. In mijn herinneringen was ’t heel moeilijk thuis en hadden wij amper mooie momenten”, zei ze onlangs in de media. Waarom zou je het overigens altijd goed moeten vinden met je familie? Niet voor niets zeggen de Ieren dat je net zo ver mogelijk van je familie moet wonen om écht gelukkig te zijn. En de Ieren kunnen het weten.
