Tadej Pogacar wint het geel, Roglič de harten van het publiek.
Sport is emotie. Een tijdrit wordt door menig wielerliefhebber als saai ervaren, een wedstrijd in cijfers. Toch was de tijdrit van gisteren één van de opwindendste sportmomenten ooit. Primoz Roglič, de ongenaakbare Soloveen, zat bleek en verslagen op het asfalt en moest in Tadej Pogacar zijn meerdere erkennen. De jeugd had gewonnen van de ervaring. Alleen de emotie telde, de tijd was onbelangrijk.
Was het anders geweest, dan stond Roglič zondag in Parijs als overwinnaar van de Tour de France op het podium. En niemand die het wat kon schelen. Toegegeven, de mondmaskers helpen niet om iemand ‘een gezicht' te geven, maar Roglic was een reptiel op een fiets, een koude machine zonder heroïek. Hij zou een geletruidrager worden die zou verdwijnen als een vergeten voetnoot.
Maar gisteren verwierf Roglič de status van de onsterfelijkheid door te verliezen. Gisteren veroverde Roglič het hart van de wielerliefhebber, gisteren was het de schaamte die won. Op La Belle Planche werd een held geboren uit een meneertje niemand die iedereen koud liet.
