De laatste aflevering in De Slimste Mens met en van Ben Crabbé deed me denken aan die beruchte uitzending met Jean-Marie Dedecker in 2004.
Eerst over Crabbé. Het was duidelijk dat hij er tegen zijn zin zat. Hij deed enkel mee voor zijn zoon Lex. Lex betekent wet en de wil van Lex is nu eenmaal wet voor Benjamin. Dura Lex sed lex.
Toen ik Ben bezig zag (in de tweede aflevering deed hij zelfs even een powernap) dacht ik aan de brulboei van Middelkerke.
Het was 2004. Een verkiezingsjaar. Mark Coenen: "Ik zit in De Slimste Mens. In de eerste aflevering zitten Jean Blaute, Yves Desmet en Jean-Marie Dedecker. De sfeer is helemaal top in de kleedkamers: de broodjes vers, de drank overvloedig, de grappen ontelbaar."
"Tot oppervis Wouter Vandenhaute zijn opwachting maakt en een beetje bedrukt aan Jean-Marie meedeelt dat hij er die ronde moet worden uitgespeeld, omdat Woestijnvis anders de strenge regels van de sperperiode, die de VRT zich traditioneel oplegt, zou overtreden." Coenen schrijft het in De Morgen."
De stemming van Jean-Marie gaat in no time van woedend tot diep verdrietig en terug, maar er is geen lievemoederen aan. Waarna Dedecker zich bokkig laat verslaan door de vader van de Belgische Pop en de Toenmalige Hoofdredacteur, omdat hij vragen krijgt waar hij kop noch staart aan krijgt." Dedecker bevestigt in Het Nieuwsblad dat het verhaal klopt.
Terug naar de aflevering met Crabbé. Voor het finalespel begon, vertelde Benjamin al dat de dichteres met het hoge libido Delphine zou winnen. Toen wisten we dat Ben het beu was. Hij had een paar keer meegedaan voor Lex en daarmee was hij zijn belofte nagekomen. Ben kon met een gerust geweten naar zijn ondertussen vertrouwde Knokke.
Het belangrijkste nieuws is en blijft uiteraard dat Ella - brains & legs - maar blijft doorgaan.
