Zijn er ook eerlijke leugenaars?
Gisteren schreven over hoe je een leugenaar herkent. De Vlaamse wetenschapper Bruno Verschuere onderzoekt al jaren waarom – en hoe – mensen liegen. We veronderstellen dat je je theorie op/met leugenaars moet testen, niet? Dan hebben we tip: ronsel proefpersonen bij politici en sporters. In hun kringen is de leugen als het ware geïnstitutionaliseerd. De politici behoeven in deze geen uitleg. Bij de sporters hebben we het over de slikkers en de spuiters. Voorbeelden genoeg van sporters die beweren geheel onschuldig - en zonder dat ze ergens van weten - verbonden spul in hun aderen hebben stromen.
Het wielrennen heeft hier meer dan een kwalijke reputatie, maar we schrokken van de uitspraak van Zane Robertson (33) – een topatleet uit Nieuw-Zeeland met records op de halve marathon en marathon – die zegt dat epo “een cultuur van zijn sport” is. Hij doet die uitspraak nadat hij pijnlijk tegen de lamp is gelopen. De man kreeg van het Nieuw-Zeelandse sporttribunaal een schorsing van maar liefst acht jaar. Vier jaar omdat hij verboden middelen had gebruikt. Vier jaar omdat hij knoeide met bewijsmateriaal.
Afgelopen februari ging Robertson op 33-jarige leeftijd met pensioen. Maar het was geen vrijwillig einde van zijn carrière, blijkt nu. Hij testte tijdens de Great Manchester Run in mei 2022 positief op epo. De verklaring die hij daarvoor gaf, bewijst dat Robertson een rijke fantasie heeft. Het was de schuld van Kenia. Bij een coronavaccinatie in een Keniaans centrum vorig jaar liep het volgens hem fout. In de plaats van het vaccin, moeten ze hem erytropoëtine (epo) hebben toegediend. Robertson stuurde zogezegd bewijs naar de Australische autoriteiten om zijn standpunt te staven.
De Kenianen waren not amused met die beschuldiging en kwamen met een waterdichte verklaring: “De heer Robertson kreeg geen epo toegediend, hij bezocht onze faciliteit niet op de vermeende datum en de medische notities die de heer Robertson heeft aangeleverd, werden niet verstrekt door ons. Bovendien komt het patiëntnummer op de documentatie niet overeen met dat van meneer Robertson.” De twee artsen die Robertson geholpen zouden hebben, zijn volgens de vicepresident op de koop toe slechts laboratoriummedewerkers, van wie er eentje überhaupt niet aan het werk was op de datum dat Robertson de instelling bezocht zou hebben.
Dit bericht op Instagram bekijken
En dus kwam Robertson met een andere verklaring. De marathonloper ging zich lekker wentelen in de rol van slachtoffer. “Ik nam eenmalig doping omdat ik al enkele jaren frustraties voel over de sport. Want ik ben ervan overtuigd dat het geen eerlijk speelveld is. Waarom moest ik altijd degene zijn die verloor? Of leed? Waarom moest ik degene zijn die zijn contract kwijtspeelde en geen inkomsten meer had? Na de Olympische Spelen kreeg ik van een sponsor zelfs te horen dat ze dachten dat ik beter zou lopen (Robertson werd in Tokio 36ste, red.). Plots werd de deal stopgezet. Veel spaargeld had ik niet meer over. Het was puur overleven. Van het een kwam het ander. Ik heb een aantal beslissingen genomen in een zeer donkere tijd.”
Zo erg allemaal. Bovendien scheidde hij ook nog eens van zijn vrouw.
Maar waarom moesten de Kenianen beschuldigd worden? “Ik probeerde gewoon mijn kont te redden. Ik neem dat volledig op mij, dat was enkel en alleen mijn idee. Die vier extra jaren schorsing maakten me toch niet uit. Vier of acht jaar aan de kant, het betekende hoe dan ook einde carrière.”
Zo zie je maar dat er ook eerlijke leugenaars zijn.
