Hoezo, zit die al in het perswagenpark van BMW Belux dan?
Niet voor zover we weten, maar dat zit zo. Trouwe lezers wisten al, dat de wielen van ondergetekende aan vervanging toe waren. Vrouwlief wilde iets met op zijn minst twee deuren meer. Ze was het namelijk beu om in de regen te moeten wachten met instappen, tot dochterlief eerst achterin geklauterd was. Ondergetekende zelf, die wilde iets met genoeg oemph onder de kap.
Toen-ie deze schoonheid bij BMW in Evere zag staan, was-ie op slag verliefd. Een testweek later was die liefde alweer wat bekoeld. Niet dat de M235i Gran Coupé een ramp van een wagen is, maar hij miste wat scherpte. Alsof de auto een beetje meer ‘mainstream’ was gemaakt, om klanten af te snoepen bij andere Duitse premium-merken, en die niet af te schrikken met een ‘nerveuze’ auto. Commercieel allicht een goeie zet, maar voor mensen die de ‘scherpte’ van het merk met het blauw-witte logo gewend zijn een beetje een afknapper.
Vervolgens reden we enkele andere compacte powersedans en hot hatches. En als je denkt dat de M235i te hard op comfort gesteld is, dan moet je maar eens in de Mercedes AMG A35 AMG stappen. Een snel, heerlijk klinkend… vliegend tapijt. De Volkswagen Golf GTI dan maar? Die is gemaakt om allemansvriend te zijn, en dat voel je. Audi S3? Allemansvriend, maar dan in maatpak. Hyundai i30 N Performance? Afstandelijke auto en - in vergelijking met de Duitsers - slordig afgewerkt bovendien. Ford Focus ST? Die rijdt wel best lekker, maar heeft een grotere cilinderinhoud dan de anderen (2.3 in de plaats van 2-liter) dus kost meer aan taks. Blijkt ook nog eens als Zatte Rita te zuipen.
Ondertussen gingen geruchten dat enkele BMW-techneuten in ‘t grootste geniep de ‘scherpere’ M135i maakten. Niet om te commercialiseren, maar om te zien wat zoal kon. Ze zwierden de xDrive er onderuit en deden wat aanpassingen aan het onderstel.
In oktober 2020 dook op YouTube een filmpje op, waarin te zien is hoe een Nederlandse journalist – die eerder nogal wat kritiek had op de M135i – over de Nordschleife jakkert met een BMW 128ti: een M135i, maar dan zonder vierwielaandrijving – en daardoor tachtig kilo lichter – en softwarematig teruggebracht tot 265 pk in de plaats van 306, en een aangescherpt onderstel. Ondergetekende zag dat filmpje vrijdagavond, en spurtte zaterdagochtend naar zijn concessiehouder om een 128ti te bestellen.
Die werd, met een maand vertraging vanwege onheil in de fabriek te Regensburg, vorige week geleverd. En afgelopen weekend zijn we er mee naar de Ardennen getrokken. Gezien haar maagdelijkheid zijn we er voorzichtig mee geweest, maar we hebben inmiddels genoeg kilometers gebold om een eerste indruk te schetsen.
De ophanging is best hard – harder dan pakweg die van een M135i wanneer die in ‘sportstand’ staat – maar niet oncomfortabel hard. Behalve dan misschien op zo van die wegen die bestaan uit ‘betonplaten’, waar je iedere vijf meter een dwarsnaad hebt, da’s wel redelijk stuiteren.
Door de file en in stadsverkeer verplaatsen in ‘Eco Pro’-modus is net alsof je met een elektrische auto rijdt: geluidloos, en de bak schakelt haast onvoelbaar. In de ‘comfort’-modus reageert hij zeer alert op het gaspedaal, zonder de hogere toeren op te zoeken. In de sport-stand is hij zeer alert, en klimt hij wel maar al te graag in de toeren. Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen om zelf de versnellingen van de achttrapsautomaat te kiezen, met de flippers aan het stuur.
De wegligging is fenomenaal. Hij kleeft op de weg als een spin met secondelijm aan de poten – al kan dat natuurlijk ook wel gedeeltelijk aan de Michelin Pilot Sports liggen. (‘Standaard’ liggen er Bridgestone’s op, maar als je opteert voor ‘sportbanden’ krijg je dus Michelins).
Spelen op bochtige, Ardense wegeltjes gaat natuurlijk wel anders dan met een auto met achterwielaandrijving – zoals ondergetekende al jarenlang gewend was – maar toch is de 128ti een leuk speelkameraadje. Als je van je gas gaat terwijl je de bocht instuurt, zet-ie zijn kont iets naar buiten. ‘m Volop de sporen geven terwijl je de bocht uitgaat is ook een mogelijkheid, je krijgt ‘m niet van zijn baan. Of met andere woorden: hij heeft niet, zoals de meeste andere voorwielaangedreven auto’s, de neiging om rechtdoor te schuiven. Het is wel eigenaardig om tijdens het bochtenwerk zoveel aandrijfkracht op de sturende wielen te voelen, en je moet wel stevig wat kracht zetten om ‘m te kunnen houden.
Qua looks is het eigenlijk een M135i – of een 116i met M-pack, zo je wil. Standaard heeft de 128ti in de kleuren zwart, wit en enkele tinten grijs, enkele details voor, achter en langs de zijkant in het rood. Opteer je voor rode of blauwe lak, dan zijn deze details – en het ti-opschrift aan de zijkant – in het zwart. Optioneel kan je ook op zwart, wit en grijs die rode details achterwege laten: in dat geval zijn ze gewoon zwart. Ook in het interieur zijn rode details terug te vinden, met als toetje het ‘ti’-logo op de armsteun.
De prijs? Vanaf 45.100 euro. Nu zijn we bij BMW – en ook bij andere Duitse merken trouwens – gewend dat je, om een beetje een complete auto te hebben, vinkjes moet zetten tot je nog eens opties ter waarde van een kleine Japanner (hiermee bedoelen we een auto, geen mannetje) hebt aangeduid. De 128ti is echter standaard al goed uitgerust, en heel wat zaken die op andere Bimmers vaak (prijzige) opties zijn, kan je op de 128ti zonder meerprijs krijgen. Onze wagen heeft onder andere aan ‘gratis opties’ Michelin Pilot Sport rubbers in de plaats van Bridgestone’s, Shadowline (zwarte grille en uitlaten), veiligheidsgordels met M-striping, lichtpakket en nog heel wat veiligheidsfuncties. Ook ‘Freude am Fahren’ behoort tot de standaarduitrusting.
Nog enkele andere cijfers: de sprint van 0 naar 100 km/u neemt 6,1 tellen in beslag, de top is elektronisch begrensd op 250 km/u. Het theoretisch gemiddeld verbruik bedraagt 6,4 liter, maar tel daar (uiteraard) in de praktijk maar minstens een litertje bij. Onder de kap wonen 265 paarden, die enkel de voorwielen aandrijven. De 2-liter TwinPower turbo levert 400 Nm aan koppel.
