Een elektrische driewieler met het fungehalte van een motorfiets? Hier met die sleutels.
“Elektrische wagens? Die zijn niet alleen duur, ze zijn dan nog eens gigantisch saai om mee te rijden!” Wie een beetje liefhebber is van mobiel plezier zal ongetwijfeld het bovenstaande argument al hebben gehoord, misschien zelfs hebben gebruikt. Het is een feit dat we binnen de wereld van de elektrische auto’s nu niet bepaald kunnen spreken van sensaties, of je moet al erg diep in de buidel gaan tasten. “Moet beter kunnen”, dachten ze bij Carver en ze toverden een hippe driewieler uit hun ecologische hoed. De ecologische voetafdruk van een klimaatspijbelaar, gecombineerd met de sensatie van doorhellen op de Nordschleife? Natuurlijk wilden we dat zelf gaan proberen!
Om meteen een open deur in te stampen: een echte auto is de Carver niet, al gebruiken we de term erg frequent. We weten immers niet echt goed waar je zo een mobiel moet gaan klasseren. Volledig elektrisch aangedreven probeert Carver zich hier in de wereld van de ‘stedelijke mobiliteit’ te nestelen, een vervoermiddel waarmee je vooral in ‘t stad van A naar B kunt rijden zonder je moe te maken. Ja, je kan er met twee mensen in maar je zit wel achter elkaar om zo het hellende gevoel van een motorfiets te krijgen.
Hellen, het is een cruciale term wanneer we spreken over de Carver. Anders dan bij andere merken helt cabine en al tot 45 graden wanneer je een bocht neemt. Via een uitgekiend ophangingssysteem moet zelfs een onervaren chauffeur dat kunnen zonder ergens in één of andere gracht terecht te komen. Onervaren zegt u? Carver levert hun auto’s/brommers/ja hoe noem je zoiets eigenlijk in twee verschillende versies. Aangedreven door een elektromotor heb je een modelletje dat maximaal 45km/hr haalt en eentje die dan weer tot 80km/hr tuft. Zo een ‘45 per uur’ versie moet rechtstreeks de concurrentie aangaan met die andere elektrische speler, Aixam en zich dus vooral richten op 16-jarigen.
Met het 80 per uur model onder de kont (we moeten een beetje aan onze eer denken) vertrekken we, een volgeladen batterij ter beschikking, richting stedelijke jungle. Volgens de invoerder moeten we zonder al te veel problemen een bereik van 100 kilometer halen, wat meteen de nadruk legt op het feit dat dit geen ding is om mee op vakantie te trekken. Opladen doe je via het normale stopcontact met een stekker die oprolt als een stofzuiger. Mochten we toch onverwachts een platte batterij hebben, dan is de Carver in amper 3 uur volledig opgeladen. Al bij het nemen van het eerste rondpunt hebben we meteen door dat Carver geen loze beloftes maakt wanneer ze spreken over ‘fun’. De cabine legt zich volledig plat en dat ding kleeft gewoon aan de weg. Het is een erg bizarre gewaarwording maar het went al snel, erg snel zelfs want meer dan eens betrappen we er ons op dat we een rondpunt nog van een extra toertje voorzien. Minder leuk wordt het op een expressweg, waar de maximale snelheid 90 per uur bedraagt. We trappen de Carver op de staart en ja, hij haalt vlot 80km/hr. Toch kunnen we moeilijk zeggen dat het aangenaam rijden is op die manier. Hoge snelheden? Ik zou ze je niet meteen gaan aanraden. Mijn echtgenote zit achterin en beiden hebben we verbazingwekkend genoeg plaats voor onze (lange) benen. Zij geniet extra van het feit dat de Carver wordt geleverd in cabrio-uitvoering en ze dus haar haren in de wind kan laten glijden. We nemen wat foto’s, gaan wat vrienden bezoeken en overal waar we voorbij snorren, kunnen de mensen hun glimlach moeilijk verbergen. Fun, ook voor zij die er niet mee rijden.
Dan is er nog het tweede argument: de prijs. Daar valt natuurlijk wel één en ander over te zeggen want echt goedkoop kun je de Carver moeilijk gaan noemen. Met prijzen die variëren tussen de 10 en 15.000 euro, afhankelijk van de snelheid en de batterij, zit het merk natuurlijk lichtjaren onder de catalogus van pakweg Tesla. Toch lanceerde Dacia ondertussen voor ongeveer dezelfde prijs een volwaardige, elektrische wagen met 5 zitplaatsen. Je kan er zelfs je boodschappen in kwijt, waar je in de Carver amper een bak bier kunt plaatsen EN je raakt er mee op de autosnelweg. Waar situeert Carver zich dan uiteindelijk? Een erg goeie vraag waar het vooral van de (toekomstige) eigenaar zal gaan afhangen. Ben je op zoek naar een elektrisch vervoermiddel waarmee je binnen een stadskern overal raakt en het meteen nog eens op een zakdoek kan parkeren? Moet het dan ook nog eens ongelofelijk leuk zijn om mee te rijden en ben je bereid er de nodige euro’s voor op tafel te leggen? Dan is de Carver zonder twijfel een meer dan valabele kandidaat. Zoek je meteen ook iets waarmee je, met macbook op de achterbank, richting flex-office rijdt om er dan met een vegan latte in de hand je ontevredenheid over de maffia-cultuur van de petroleumindustrie te laten weerklinken? Dan ben je met de Carver misschien wel een ecologische oppergod.
Verdient de Carver uiteindelijk zijn plaats in het Belgische straatbeeld? Eigenlijk wel en ik ben ervan overtuigd dat 16-jarigen (ikzelf overigens ook) best te vinden zijn voor het fun-level van een voertuig dat veiliger is dan de elektrische steps. Alleen zullen ouders dan weer erg diep in de buidel mogen tasten, waar de tweewielers voor enkele honderden euro's al over de toonbank schuiven. Ook met de cargo-modellen die Carver levert valt iets aan te vangen. Tijdens de coronaperiode zijn de webshops zowat ontploft en behoort het gros van de voertuigen in de grootsteden ondertussen toe aan leverfirma’s. Een snel op te laden item waarmee je dan nog eens probleemloos door de nauwste steegjes mee kunt crossen en niet in dubbele file hoeft te parkeren? Het is het overwegen waard.
