De waarheid en niets dan de waarheid, zo waarlijk helpe mij god almachtig.
Ex-voetbalmakelaar Dejan Veljkovic heeft voor het eerst gesproken over Operatie Zero. In het VRT-duidingsmagazine Pano probeerde hij vooral de schuld van zich af te schuiven. De vraag is, spreekt hij de waarheid, of niet. En wat is die waarheid dan wel? “Ons Belgisch voetbal is door en door rot. Iedereen wil altijd meer en meer verdienen”, zegt de spijtoptant. Je zou het ook anders kunnen bekijken en je afvragen waarom hij de waarheid niet zou spreken.
“Ik was ook verblind door geld, maar wilde vooral anderen ‘pleasen’.” Juist, het geld. Veljkovic is/was een witteboordencrimineel, geen romanschrijver. Waarom zou iemand jarenlang een fictieve zwarte boekhouding bijhouden? In de hoop dat hij gepakt zou worden? Hij noemt het feit dat speurders zijn zwarte boekhouding aantroffen bij zijn arrestatie in oktober 2018 net zijn grote redding. Kaften vol bedragen van vijf of zes cijfers, met telkens de naam van de betrokken club, de datum en de initialen van de spelers, trainers of bestuursleden. Liefst veertig miljoen euro ging als “kleine” makelaar door zijn handen. In totaal zou hij zo’n 3,9 miljoen euro hebben verdiend.
Veljkovic noemt namen, veel namen. En allemaal ontkennen ze. Nochtans weet Veljkovic dat als het parket hem op een leugen betrapt hij zijn bescherming als spijtoptant verliest en de gevangenisdeur zich achter hem sluit. Waarom zou hij zo’n risico nemen? Misschien is dat nog wel het sterkste argument om Veljkovic te geloven. Hij is alles al kwijt, waarom zou hij het enige dat hem nog rest - de vrijheid - op het spel zetten?
Het zal nog jaren duren vooraleer de mogelijke schuldigen hun straf zullen kennen. Maar wat doen we ondertussen met ‘de waarheid’ en wat met het gegeven dat Veljkovic naar alle waarschijnlijkheid niet de enige is/was die de kantjes eraf liep.
