“Geen mus valt van het dak, of het heeft een reden."(W. Shakespeare)
“Als Marc Van Ranst er zich niet over opwindt, doen wij het wél”, schrijft Isolde Van den Eynde in een opiniestuk in ‘Het Laatste Nieuws’. Zij heeft het over de beproevingen die Marc Van Ranst moet doorstaan en hoe bedreigingen aan het adres van de viroloog dagelijkse kost zijn.
Zij fileert het probleem en stelt dat het onaanvaardbaar is te beweren hij het aan zichzelf te danken heeft. “Omdat hij zo vaak in de media te zien is. Omdat hij zich over tal van andere maatschappelijke zaken buigt. Dat duidt op een vrij land. En in wat voor een beperkte samenleving leven we als we allemaal als schoenmakers bij onze leest moeten blijven.” Tegelijk wijst ze de lezers van HLN er ook op dat het te simplistisch is om de doodsbedreigingen toe te schrijven aan Siegfried Bracke. De redenering is dezelfde: een vrij land. Al vindt ze zijn uitlatingen niet fijnzinnig, noch elegant.
“Je moet het maar doen, als viroloog, het nieuws brengen dat niemand wil horen. Het moet moeilijk zijn om voortdurend bagger over je heen te krijgen”, schrijft Van Den Eynde – als conclusie – aan het eind. En daar wringt toch een beetje het schoentje. Zou het niet verstandig dat iemand die zulke moeilijke boodschappen brengt, neutraal blijft? Wat weten we van de politieke kleur van Steven Van Gucht? Zit hij in een safehouse? Misschien mag en moet een overheid de verplichting opleggen aan zij die deel uitmaken van de officiële adviesorganen - en zij die rechtstreeks communiceren over maatregelen die ‘iedereen’ aanbelangen - om neutraal te blijven (zoals bijvoorbeeld ook de politie neutraal moet blijven) en niet dagelijks op de sociale media te clashen met 'andersdenkenden'.
