Sttt… mondje toe hé!
‘t Is de laatste dagen (opnieuw) wat geweest rond Alexander De Croo en Eveline Dellai. Onze premier, toen nog minister, had ‘vogelen met een adultster’ op zijn bucketlist staan, maar liep uiteindelijk een blauwtje.
De Croo zelf zweeg er in alle talen over, zelfs in het Italiaans en het Tsjechisch, en het voorval werd vergeten.
Tot deze week, toen het boek van ‘wetstraatjournalist’ Wouter Verschelden, ‘De doodgravers van België’, uitkwam. Dat boek handelt over hoe de laatste regeringsvorming zo lang kon duren. Een van de hoofdredenen bleek… Eveline Dellai te zijn. De Croo zat namelijk stiekem serieus met de poepers.
In het boek blijkt ook dat De Croo mogelijk chanteerbaar was, en dat hij wellicht de mainstream media het zwijgen oplegde. Tussen haakjes: sommige media schreven er dit weekend toch wat over: ‘Geloofwaardig is P-magazine niet bepaald', klinkt het in bepaalde kranten.
Zéker, we hebben het allemaal geveinsd. Oh, wat wilden we na dit interview graag in Eveline’s slipje duiken. Maar we mochten niet, en dus gaven we De Croo daar maar de schuld van. Dat die mens nooit een officiële klacht indiende vanwege deze verregaande valselijke beschuldiging: we begrijpen er geen sikkepit van. Not, natuurlijk.
Dries Van Langenhove deelde gisteren een filmpje op zijn Facebook. Hij doet uit de doeken hoe vaak ‘s lands grootste mediabedrijf langs de overheidskassa passeert, en hoeveel er daarbij in de eigen kluis verdwijnt.
Dries wil aantonen hoeveel belastinggeld naar het mediabedrijf gaat, maar het is misschien ook niet toevallig dat het net om dàt mediabedrijf gaat dat van De Croo een telefoontje kreeg. Je zou kunnen stellen: wiens brood men eet, diens woord men spreekt...
