“Op uw knieën, gezicht tegen de grond.”
Je mag hem of je mag hem niet, maar je wilt niet in de dagdagelijkse boots van Bart De Wever staan. Je moet een behoorlijk dikke huid hebben om de wekelijkse shit over je heen te laten gaan en je familie te vrijwaren van de bedreigingen die zij mee moeten ondergaan omdat papa een burgemeester met een uitgesproken mening is. Daar heeft hij zelf voor gekozen? Ja en nee. Je kiest niet voor een bijl door je ruit, niet voor de doodsbedreigingen, de stront in je brievenbus, kapotte autoruiten en een varkenskop op je oprit. En al kijk je de andere kant op en lach je het weg, het komt binnen en blijft hangen.
Donderdagnacht, rond een uur of drie, wordt Bart De Wever door zijn jongste dochter wakker gemaakt omdat ze een man met een pillicht heeft gezien in de tuin. Het was de kat die hem het eerst had gezien en zowaar was beginnen miauwen. Zijn dochter is zo overtuigd van wat ze heeft gezien, dat Bart in zijn Adidas-sloefkes schuift, zijn luchtdrukkarabijn – zonder kogeltjes – grijpt en in zijn boxershort naar de tuin sluipt. Daarmee overtreedt hij van de politie een basisregel in geval van een indringer: 'hang de held niet uit.' Dat heeft Bart – naar eigen zeggen – achteraf in het lang en in ‘t breed mogen horen van zijn agenten. Nu goed, niet verstandig, maar cowboy Bart staat daar wel in de donkere tuin en ziet niemand. Als hij naar het pad naast het huis loopt, ziet hij hem staan. “Op uw knieën, gezicht naar beneden “, roept Bart instinctief. De brave indringer is gecharmeerd door deze tutoyerende aanmaning en doet wat hem wordt bevolen. En daar eindigt het straffe verhaal. Wat volgt is eerder administratief. De politie wordt gebeld, de man gedraagt zich niet agressief, spreekt gebrekkig Nederlands, maar weet wel heel goed dat de tuin in Deurne die van den burgemeester van ‘t stad is.
The End.
