De Gezinsbond trekt aan de alarmbel.
Heb je je ook al eens de vraag gesteld hoe andere mensen dat doen, rondkomen? Zo ja, dan zit je wellicht in het kamp van zij die gaan bezuinigen. Of beter: moeten bezuinigen om de eindjes aan mekaar te knopen. We weten allemaal waarom. Het leven is (te)duur geworden: de dure winkelkar, de dure pomp, de dure energiefactuur.
De Gezinsbond bevroeg in april ruim 6.700 Vlaamse en Brusselse gezinnen - koppels en alleenstaanden, met of zonder kinderen, uit alle inkomensniveaus – en dat leverde alarmerende cijfers op. 38 procent van de bevraagden heeft het moeilijk om rond te komen. 6 procent van hen geeft zelfs aan dat ze het ‘zeer moeilijk’ hebben. Voor alleenstaanden met kinderen is het nog dramatischer en zegt 70 procent dat het moeilijk is om het einde van de maand te halen. Dat zijn cijfers waarmee we in de categorie vierde wereldland belanden.
Het gevolg is dat de Vlaming gaat bezuinigen. Luxeproducten sneuvelen het eerst: parfum, merkkleding... Doch de vraag is, wat we als luxe beschouwen. 8 op de 10 zet de verwarming lager, ze gaan wat minder – of niet meer – op café en restaurant en vakantie is voor later als het wat beter gaat.
Vier gezinnen op tien moet aan het spaarboekje – als ze dat hebben – zitten om rond te komen en dat manoeuvre is niet lang vol te houden. Een kwart van de ‘spaarders’ kan dat slechts 3 maanden volhouden. Daarna is de koek op.
“Het zijn duidelijk niet alleen singles of mensen met lage inkomens die het moeilijk hebben, ook koppels en alleenstaanden met kinderen zitten met financiële kopzorgen”, zegt Jeroen Sleurs, directeur van de Gezinsbond in ‘Het Laatste Nieuws’. “Wij als Gezinsbond roepen de Wetstraat op om over alle partijpolitieke grenzen heen, gezinnen en kinderen voorop te stellen.”
Doch, of we in ons land in staat zijn om politiek grensoverschrijdend te kunnen beslissen, is twijfelachtig. Iets waartoe zelfs de gezinsbond - historisch een zuil van CD&V - moeilijk aan ontsnapt. Wanneer we in ‘Het Laatste Nieuws’ de conclusies van de Gezinsbond lezen waarin Vivaldi, Mahdi en Beke – die toen de handdoek nog niet in de ring had gegooid – horen bewieroken, dan is er politiek gesproken nog werk aan de winkel.
