Waarom hij toch niet op Binnenlandse Zaken belandde.
Zonder een abnormaal groot ego – noem het narcisme – red je het niet in de politiek. De politiek kent geen grenzen in de zelfverheerlijking, maar soms is trop ook daar teveel. Hoe lang gaan we nog lacherig doen over Georges-Louis Bouchez? De flamboyante Waal presteerde het om zichzelf tot in de laatste uren van de federale onderhandelingen als de allerbelangrijkste van de belangrijken te serveren. Hij zou minister van Binnenlandse Zaken worden. Het gerucht leek dit weekend nog een zekerheid, maar een plotwending in MR-land besliste daar anders over. Georges-Louis bleef dan toch op zijn troon zitten en liet de ministerportefeuille aan zijn partijgenoten. Die zaten er als gevangen konijntjes bij toen Bouchez ze voorstelde aan de pers. Zijn officiële uitleg klonk als volgt: “Verstand moet vechten tegen mijn persoonlijke wensen.” Was het echt een rationele keuze, of botste Bouchez simpelweg op interne tegenstand?
Van tafelspringer naar kabinetszitter? Non, merci.
Het had een fraaie carrièreswitch kunnen zijn: van de luidste criticaster van de vorige federale regering naar vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken in de regering-De Wever. Bouchez zelf gooide begin januari nog een balletje op: alle partijvoorzitters zouden best minister worden, om te vermijden dat ze als ‘schoonmoeders’ van buitenaf de regering zouden besturen. Klinkt logisch, behalve als je zelf een meester bent in dat soort bemoeienis.
Niet al zijn collega-voorzitters waren overtuigd. De meesten vermoedden zelfs al snel dat Bouchez gewoon zijn eigen zetel aan het warm maken was. De MR-voorzitter, die zichzelf graag als de onbetwiste kapitein van de Franstalige liberalen ziet, leek dan ook de enige te zijn die de sprong écht zag zitten.
Sophie Wilmès strooit zand in de MR-motor
Maar dan kwam stemmenkanon Sophie Wilmès. De voormalige premier en MR-boegbeeld herinnerde er fijntjes aan dat een vicepremier of minister tegelijk partijvoorzitter zijn volgens de partijstatuten gewoon niet mag. Twee jaar geleden nog aangepast, speciaal om zo’n cumul onmogelijk te maken. Een subtiele hint? Nauwelijks. Wilmès’ boodschap was luid en duidelijk: Bouchez kon niet én de plak blijven zwaaien over MR, én in de regering zetelen. Hij zou moeten kiezen.
Het interview van Wilmès sloeg in als een bom. Bouchez, tot dan onaantastbaar binnen zijn partij, voelde plots dat niet iedereen zomaar achter hem aan paradeerde. Voor het eerst in lange tijd moest hij rekening houden met een interne dynamiek die hij niet volledig onder controle had.
Welles-nietes-spelletje in de media
De regeringsvorming raakte in een stroomversnelling en alle ogen waren op Bouchez gericht. Zondagmiddag klonk het nog mysterieus: “Wat zeker is, is dat ik het voorzitterschap niet verlaat.” Maar, zo suste hij zichzelf en de pers, “we kunnen de dingen altijd anders organiseren.” Een ministerschap en een voorzitterschap combineren? “Ik heb nog belangrijke zaken te doen als voorzitter.”
De namiddag bracht vooral radiostilte. Terwijl andere partijen hun ministerposten invulden, bleef het oorverdovend stil bij MR. De Franstalige openbare omroep RTBF ving uiteindelijk op dat Bouchez dan toch geen minister zou worden. Maar de voorzitter liet pas maandagochtend zelf van zich horen, na wat hij beschreef als een nacht vol telefoontjes en reflecties.
De grote komedie: “Ik had er nooit aan gedacht”
Op een goed georkestreerde persconferentie – waar de vier nieuwe MR-ministers als decorstuk fungeerden – gaf Bouchez tekst en uitleg. Of beter: hij gaf een monoloog, want de andere aanwezigen mochten beleefd zwijgen. We moesten het doen met de conclusie van Bouchez: “Ik heb er nooit aan gedacht om beide functies volledig te combineren.” Ah bon?
Volgens Bouchez was het nooit een optie om als partijvoorzitter en minister tegelijk te fungeren. Hoogstens had hij even overwogen om een tijdelijke voorzitter aan te stellen. “Maar ik ken mezelf,” verklaarde hij. “Als iemand anders mijn functie overnam, zou ik toch alles achter de schermen blijven sturen. Dat zou respectloos zijn tegenover die persoon.”
Met andere woorden: liever zelf alles onder controle houden, dan het risico lopen dat een ander het beter zou doen?
Geen interne tegenstand? Gelooft iemand dat?
Het idee dat hij intern op weerstand stootte, wuift Bouchez vrolijk weg. De hele partij zou achter hem staan in zijn beslissing om geen minister te worden. Dat hij zélf maandenlang flirtte met het idee en enkel onder druk terugkrabbelde, leek plots irrelevant.
De invloed van Bouchez binnen MR is nog groot, maar verre van absoluut. Sophie Wilmès schoot het idee van een dubbele functie publiekelijk af, en anderen binnen de partij hadden weinig zin om hun partijvoorzitter tot vicepremier te kronen. Als Bouchez écht minister had willen worden, dan had hij zijn voorzitterschap moeten loslaten. En dat was nu net het enige wat hij niet wilde.
Zijn uiteindelijke conclusie klonk filosofisch: “Soms moeten je hersenen strijden tegen je verlangen.” Maar misschien was de strijd al gestreden, nog voor hij er zelf erg in had.
(Foto: Vincent Duterne/Photo News)
