Een vrouw beweert dat de Britse prins Andrew seks met haar had toen ze amper 17 was. Is iets gelijkaardigs ook in België gebeurd?
Het is 11 september 2001. Noël Slangen, de communicatieadviseur van toenmalig premier Guy Verhofstadt, zit in vergadering op het paleis. Aanleiding is onder andere de publicatie van een boek dat in de komende dagen moet verschijnen. In dat boek worden zware beschuldigingen over de koning geuit.
Ze krijgen snel de raad om de tv aan te zetten. Slangen kijkt samen met Jacques van Ypersele, toen kabinetschef van de koning, naar de walmende wolkenkrabbers op CNN. Slangen haast zich uit het paleis. Guy Verhofstadt zit in een vliegtuig en is telefonisch niet bereikbaar, en dus mag Slangen volgens De Tijd enkele uren de facto het land en de communicatie met de hele wereld leiden.
Het is een vreemde samenloop van omstandigheden. Alle aandacht gaat uiteraard naar de gevolgen van die aanslagen. Ik herinner me nog goed dat Mark Eyskens in de studio van de VRT beweert dat de Derde Wereldoorlog begonnen is.
De beschuldiging in het boek is nochtans niet niets. Toch gaat er maar beperkte aandacht naar toe. Op 16 september, een dag voor het verschijnen van het boek in België, vermeldt de VRT een persmededeling van het koninklijk paleis.
Het paleis vindt het onbegrijpelijk "dat een bedrijf als de uitgeverij Flammarion haar reputatie op de helling zet door beschuldigingen geuit door fantasten en sensatiezoekers te publiceren, daar waar deze al lang bekende beweringen in België na grondige gerechtelijke, parlementaire en journalistieke onderzoeken totaal ongegrond werden bevonden." Het boek is Dossier pédophilie: le scandale de l'affaire Dutroux van Jean Nicolas en Frédéric Lavachery en verschijnt de volgende dag.
Flammarion wordt iets later veroordeeld en moet een rechtzetting in het boek laten opnemen. Lavachery op een forum: “Flammarion had Nicolas opdracht gegeven om een boek te maken over de affaire-Dutroux. Het was 1999. Ik werkte voor het netwerk van witte comités en een kleine vereniging van slachtoffers. De advocaat Jean-Paul Tieleman had zijn kantoor en logistiek ter beschikking gesteld voor deze klus. Hij stelde me voor aan Nicolas en Nicolas bood me aan om het boek met hem te schrijven. Ik ging akkoord.”
De auteur nog: “Ik heb nergens spijt van, noch van de samenwerking met Nicolas, noch van de samenwerking met Tieleman. Het boek had niet de verwachte verspreiding, want zodra het werd uitgebracht, voelde Flammarion - onder een druk gezet die deze uitgever nooit had gekend - zich verplicht om gas te lossen. Geen enkele journalist kwam me interviewen, maar de pers heeft het boek unaniem gesloopt. Toch werden van het boek ondanks de boycot ongeveer 10.000 exemplaren verkocht.”
