Geluksdokters zijn en blijven te duur.
“In wa veur ne wereld leven we na”, het is een vraag van Cois Backeljau die wij ons zelf ook meermaals stellen. Er passeert geen krant, of je leest hoe bij iemand de stoppen zijn doorgeslagen. Verbazing alom: nee van hem/haar hadden we dat niet verwacht. “We hebben het niet zien aankomen.”
Nou, er zijn nogal wat mensen bij wie het allemaal wat veel en wat moeilijk is, en we trekken ons daar eigenlijk weinig van aan. Het draait in onze maatschappij voornamelijk om cijfertjes. De coronacrisis was daar een schoolvoorbeeld van: statistieken en prognoses. Het getal was baas. Een professor in de gezondheidseconomie – ook wel de geluksprofessor genoemd – Lieven Annemans werd weggezet als een clown, want hij paste niet in het narratief waar de cijfers regeerden.
Nu blijkt dat jongeren al vroeg aan de anti-depressiva zitten. Sinds psychologische hulp wordt terugbetaald, vonden 180.000 Belgen de weg naar de psycholoog. Dat blijkt uit een nieuwe studie van de Christelijke Mutualiteit (CM) op basis van eigen cijfers, van het Riziv en Sciensano, lezen we in ‘De Standaard’. Sinds twee jaar wordt jaarlijks 165 miljoen euro ingezet om patiënten gemakkelijker bij eerstelijnspsychologen te krijgen. Een consult kost dan geen 70 euro, maar naargelang van het inkomen slechts 4 of 11 euro.
Doch, die ‘explosieve groei’ geeft een vertekend beeld. Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat van de meer dan 12.000 Belgen die Sciensano ondervroeg, twee op de tien aangaven nood te hebben aan psychologische hulp. Bij jongeren ging het zelfs over 40 procent. Net geen 60 procent vond hulp, 40 procent dus niet.
Van alle categorieën hebben vrouwen tussen 18 en 29 jaar de grootste zorgbehoefte. Hebben ze weinig financiële middelen, dan geeft zo’n 65 procent aan nood te hebben aan psychologische hulp. De helft van hen vindt die niet. Bij mannen van dezelfde leeftijd en sociaal-economische achtergrond vinden twee op de drie niet de hulp die ze aangeven nodig te hebben.
De reden? De kostprijs. De oplossing? Het remgeld naar omlaag. Maar dan moet er een overheid zijn die afziet van de dwang van het getal. Nu moeten heel wat psychologen – die zich slechts voor een aantal uur konden laten 'conventioneren' - kiezen wie tijdens die uren tegen een lager tarief mag langskomen en wie niet. Terwijl iedereen recht zou moeten hebben op betaalbare psychologische hulp.
