Waarom het geen Belgische, maar een Vlaamse canon is.
We hebben er geen probleem mee als we in een Italiaans restaurant in het Italiaans worden bediend. Nee, het heeft wel iets, het charmeert. Geen mens die Italianen herleidt tot fascisten. Nochtans hadden de Italianen in WO II een extreemrechts kantje, waar je niet meteen trots op kan zijn. Het belet hen niet om hun nieuwe identiteit wereldwijd verkocht te krijgen. We zien een Vlaming nog niet meteen in New York frieten verkopen en de klanten in het Vlaams bedienen.
Nu goed, wanneer Vlaanderen met de Vlaamse Canon komt, schieten azijnpissers meteen vlijmscherp in de pen en horen we roepen dat het propaganda is, politiek gestuurd, een product met een verdacht geurtje. Dat was ook zo toen Tom Waes in de geschiedenis van Vlaanderen dook. Ook dat meteen politiek verdacht en gevaarlijk. Duiding was op zijn plaats. In Nederland hoorde je geen haantje kraaien toen de Nederlands Canon over de toog ging. Het verhaal Vlaanderen is ondertussen op de Nederlandse buis geweest. Ja, en?
Wat hadden dan moeten doen? De Belgische canon maken? Noem ons één Waalse stripauteur, één Waalse stripheld, om maar wat te zeggen. De Belgische identiteit bestaat niet.
En dan is er ook meteen het gepalaver over wie en wat de canon haalde, en wie niet? Jommeke haalde het wel, ons kookboek ook, en Pum Up The Jam, goesting, reuzen, TikTak en Eddy Wally. Doch geen Guido Gezelle en geen Jan Hoet. Een keuze van de samenstellers. Kunnen we die keuze begrijpen? Ja dat kunnen wij. En Jij? Wie heeft het meest beziggehouden? Jommeke of Jan Hoet? Eddy Wally of Guido Gezelle? Witte asperges of Pater Damiaan?
Foto: YouTube/BibKortrijk
