Het Witte Huis is te klein voor twee ego’s: “Elon is een politiek blok aan het been van Donald.”
Het was ooit een ménage à deux van epische proporties: Donald Trump en Elon Musk, de blonde bulldozer en de geniale zonderling, broederlijk verenigd tegen alles wat links ruikt naar regulering, klimaatbeleid of sociale rechtvaardigheid. Maar de glans is eraf. De bromance brokkelt. De liefde lijkt bekoeld tot het vriespunt – en vorige week kreeg die spanningsboog live op televisie een publiek einde.
Tijdens een meeting van Trumps kabinet — uitgezonden alsof het een nieuwe aflevering van The Apprentice betrof — werd Musk, afwezig en ongetwijfeld aan het tweeten vanuit een privéjet boven Texas, publiekelijk gedegradeerd tot bijzaak. “Ik heb Elon nergens voor nodig,” zei Trump, met de onverschilligheid van een man die net zijn caddie ontslaat. “Behalve dat ik hem aardig vind. En hij maakt mooie auto’s.”
Zeg dat Donald het gezegd heeft. Maar in de coulissen klinkt het duidelijker: Musk is een politiek blok aan het been geworden.
Het huwelijk van gemak is over datum
Het begon nochtans als een huwelijk op siliconengelijmde fundamenten: Trump had nood aan een buitenstaander die de overheid met een kettingzaag kon hertekenen, Musk had nood aan een president die subsidies en belastingvoordelen zo gretig uitdeelt als flyers op een kermis. Onder Musks leiding als ‘DOGE’ – de ietwat ironisch getitelde ‘minister van Overheidsefficiëntie’ – vlogen in een paar maanden tijd 150.000 federale ambtenaren buiten. Geen genade, geen vakbond, geen exitgesprek.
Trump loofde hem aanvankelijk als een visionair. Maar nu, maanden later, klinkt het: “Hij heeft z’n werk gedaan. Bedankt voor de moeite, zoek het verder uit met je raketten en elektrische speelgoed.”
Musk: van techprofeet tot Republikeinse nachtmerrie
Musk is niet zomaar een adviseur. Hij is een stoorzender met een eigen frequentie. En die frequentie ligt steeds meer dwars op de Republikeinse lijn. Volgens Amerikakenner Raymond Mens is de frustratie binnen de Trump-administratie inmiddels niet meer te verstoppen. “Musk noemt adviseurs zoals Peter Navarro openlijk idioten. Hij is een lone wolf, maar wel eentje met een raketlanceerbasis.”
Ook het buitenland kijkt met groeiende irritatie naar Musks strapatsen. Europa walgt van zijn pro-extreemrechtse uitlatingen. In de VS worden zijn Tesla’s steeds minder verkocht, en na zijn desastreuze politieke gok – 20 miljoen dollar pompen in een conservatieve rechter in Wisconsin die uiteindelijk verloor van een progressieve tegenkandidaat – is zijn geloofwaardigheid als kingmaker ver te zoeken.
Exit Musk? “Er valt niets meer af te slanken”
De verwachting is dan ook dat Musk deze zomer z’n functie neerlegt. Of vriendelijk wordt uitgesnoeid, zoals Trump het noemt. “Veel langer kan hij ook niet doorgaan, want dan zijn er geen ambtenaren meer over,” sneert Raymond Mens in ‘Het Laatste Nieuws’. “Politiek gezien wordt hij toxisch. De Democraten staan klaar om hem als boeman te gebruiken in de aanloop naar de tussentijdse verkiezingen van 2026.”
Trump kan dat missen als kiespijn. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd: rechtbanken, rebellerende gouverneurs, en een middenklasse die zich afvraagt waarom hun belastingen stijgen terwijl Elon belastingvrij de maan koloniseert.
Toch nog geen definitieve scheiding?
En toch — helemaal loskomen van elkaar zal moeilijk zijn. Musk kreeg via zijn bedrijven miljarden toegeschoven van overheidswege. Subsidies voor Tesla, contracten voor SpaceX, en ja, zelfs voor zijn AI-bedrijf dat ondertussen met het Pentagon babbelt. Trump op zijn beurt kreeg een cheque van 250 miljoen dollar van Musk voor zijn campagne. En dat is geen zakgeld, zelfs niet voor een miljardair.
“Ze hebben elkaar nodig,” zegt Mens, “maar de komende tijd zal Musk politiek op de achtergrond verdwijnen. Minder camera’s, minder chaos. Althans, dat hopen ze in het Witte Huis.”
Het verdict? Brokken, maar geen breuk
Musk is te groot om genegeerd te worden en te ongeleid om geliefd te blijven. Trump is te trots om zich te laten commanderen door een man met een raket en een God-complex. De romance is voorbij. Wat rest, is een zakelijke regeling: een koude, berekende co-existentie tussen twee alfamannetjes met een gedeelde afkeer van regels, nuance en kritiek.
Het enige wat hen nog echt bindt? Hun spiegelbeeld. En de wetenschap dat je, zelfs als je het land als een bedrijf runt, soms beter één Musk aan de ketting houdt dan hem te laten exploderen — letterlijk of politiek.
(Foto: AI-P-magazine)
