Het is een piepklein bericht in onze kranten van begin april 1995: “De Belg Willy Van Coppernolle (51) is donderdag door het Hof van Assisen in het Franse Nîmes tot levenslange opsluiting veroordeeld voor de ontvoering van en de moord op de 11-jarige Abdel Dhkissi en voor de verkrachting van twee adolescenten. Hij moet tenminste 22 jaar van zijn straf uitzitten.”
Het proces tegen de Gentenaar (9/8/43) begon midden maart en werd eind maart besloten met het pleidooi van de verdediging en het in de vooravond verwachte vonnis. HBVL toen: “Woensdag stelde de seksueel perverse ex-kok zich tijdens het getuigenverhoor hooghartig aan, maar uiteindelijk, toen twee van zijn slachtoffers oog in oog met hem stonden, boog hij het hoofd.”
MOORD
Van Coppernolle wordt door het assisenhof van het departement Gard berecht voor de moord op de elfjarige Abdeljabbar Dkhissi in het dorpje Remoulins op 27 maart 1993. Daarnaast wordt hem de verkrachting ten laste gelegd van twee minderjarige lifters onder bedreiging van een vuurwapen, amper een week na de moord op de knaap.
Belga dan: "Hooghartig, zelfs minachtend, overschouwde de man woensdag het publiek in de zaal en er ontstond afkeurend gemompel." De vader van Abdel, Mimoun Dhkissi, stond snikkend op en verliet de zaal, gevolgd door zijn drie wenende dochters. De voorzitter schortte de zitting op en bij de hervatting van de verhoren vroeg hij Van Coppernolle “iedereen te eerbiedigen”.
WRAAK
De oogopslag van een bepaalde getuige echter was hem te veel. De thans 35-jarige man, die “zichzelf zag sterven”, werd op 29 mei 1981 door de Belg verkracht onder bedreiging van een mes. De ambtenaar, die zijn beul nadrukkelijk aanstaart, onderstreept “hierop vijftien jaar, vijftien jaar te hebben gewacht.”
De feiten zijn wel verjaard, maar de functionaris wil getuigenis afleggen “in de plaats van de velen die er het zwijgen toe hebben gedaan.”
PISTOOL VERBORGEN
De man speurde zes jaar lang naar zijn aanrander en beschikte enkel over de nummerplaat van een auto. Belga: "Hij zocht in Spanje, Marokko en België, gewapend met een pistool dat hij in de luchtfilter van zijn motorrijtuig verborg." Uiteindelijk komt hij hem op het spoor. “Ik heb hem gisteren voor de eerste keer sinds veertien jaar teruggezien. Het gaf een schok toen ik die blik herkende”, zo vertelt hij dan.
Belga nog: “De beklaagde die, als hij niet ondervraagd wordt uitdagend rondkijkt, wil niet bekennen dat hij enige uren nadat hij gemoord en verkracht heeft, opnieuw gelegenheid zocht, maar wordt tegengesproken. Op 5 april stelt hij werk voor aan een gedrogeerde jongere die zijn bed deelt. De week daarna troont hij drie jonge lifters mee naar een verlaten weg, maar laat hen ongemoeid gaan.”
De Belg haalt af en toe ironisch uit, maar ontsteekt in woede als de openbare aanklager hem ondervraagt over zijn beweegredenen. “Uw aandringen is onaanvaardbaar.”
Tenslotte komt de vader van de elfjarige vermoorde knaap getuigen en zeggen dat hij hem “niet dood wil, maar dat hij uit de samenleving moet gesloten worden”. Als de laatste foto dat van het jongetje bestaat de ronde doet, weigert Van Coppernolle de foto in handen te nemen.
HBVL hierover: “Tijdens het overdonderend en overtuigend getuigenis van de twee door hem in het dorpje Gruissan verkrachte adolescenten, buigt de seksmaniak uiteindelijk in schaamte het hoofd en antwoordt hij nog maar met korte knikjes op het verhaal van de feiten zoals de openbare aanklager het doet.”
Van bij het begin van het proces had de moordenaar-verkrachter staande gehouden dat hij fysisch niet bij machte was tot geslachtsbetrekkingen. “Maar waarom hebt u”, aldus advocaat-generaal Lapierre, “vermits u thans de waarheid wil vertellen, de kleine Abdel vermoord?”
“Het doet me erg veel leed, het spijt me erg,” aldus de lakonieke Van Coppernolle, die daarover geen lettergreep méér lost.
De omstandigheden van de moord op de jongen zijn trouwens nog steeds niet bekend en over zijn verkrachting heeft niemand zekerheid. Al gaf Lapierre wel als zijn overtuiging te kennen dat de gewezen kok de elfjarige Abdel heeft verkracht, ontvoerd en met stenen het hoofd heeft ingeslagen.
De magistraat, die nog uitweidde over “de cynische, boosaardige en monsterachtig egoistische macchiavelli”, verwees in zijn requisitoor naar de eerdere veroordelingen wegens seksuele aanrandingen die Van Coppernolle opliep in Belgie (vier keer) en in Frankrijk (één veroordeling), en eiste een voorbeeldige straf opdat onze rechtsspraak geloofwaardig zou zijn. “Ik mag het risico niet nemen u het leven van andere kinderen in gevaar te laten brengen,” zo luidde het
NORMALE RELATIE
“Had ik één keer een normale relatie kunnen hebben, het was allemaal niet gebeurd.” In maart 1993, exact 30 jaar geleden, beheerste die Gentse serieverkrachter en moordenaar Willy Van Coppernolle het nieuws in Frankrijk.
Mediahuis onlangs: “Hij had een jongetje van 11 jaar ontvoerd en vermoord. Het sluitstuk van een leven vol oplichting, diefstal en aanranding. Hij verdween in een Franse cel en werd vergeten. Tot het Franse gerecht besliste om zijn hele leven toch nog eens opnieuw tegen het licht te houden.”
Mediahuis nog: “Het is al avond als Willy Van Coppernolle op 27 maart 1993 briesend binnenstormt in hotel Saint-Pierre in Tresques, een Franse gemeente in de buurt van Avignon en Nîmes. Ze hebben zijn tas gestolen, beweert hij. Al zijn geld is weg.”
Van Coppernolle dan: “Het is in Frankrijk al net als in België. Het zijn altijd de Arabieren die vuile toeren uithalen.”
IBM
De uitbater van het hotel heeft medelijden en leent zijn klant 1.400 Franse frank, het equivalent van 200 euro. Hij heeft Van Coppernolle in de dagen voordien leren kennen als een joviale vent. Een leidinggevende ingenieur bij IBM, zo heeft hij aan de bar verteld. En hij wil in het hotel wel tien kamers afhuren, want ook zijn collega’s bij IBM zullen er komen verblijven.
Allemaal leugens, zal nadien blijken volgens Mediahuis. Van Coppernolle werkt niet bij IBM, weet zelfs amper hoe een computer eruitziet. De naam die hij heeft opgegeven, is verzonnen – het is de naam die hij gebruikte om bij het Vreemdelingenlegioen te gaan. En hij is die dag helemaal niet bestolen. Hij heeft eerder die dag een jongetje van 11 jaar ontvoerd en vermoord.
Hij heeft de kleine Abdeljabbar Dkhissi eerst op een parking van een supermarkt in het nabijgelegen Remoulins in zijn auto gelokt en meegenomen. Later heeft hij de jongen met een zware steen doodgeslagen en zijn lichaam gedumpt langs de weg, verstopt in kreupelhout.
Wat er in de tussentijd met de jongen gebeurd is, zal nooit duidelijk worden. Als het lichaam wordt gevonden, op aangeven van Van Coppernolle zelf, hebben dieren het al zo zwaar toegetakeld dat de wetsdokter niet meer kan achterhalen of de jongen werd misbruikt. De Franse politie twijfelt daar niet aan, gezien de andere feiten waarvoor Van Coppernolle wordt vervolgd. Maar zonder bewijs kunnen ze hem juridisch niets maken.
GOED GEAMUSEERD
En op de Belgische psychopaat zelf moeten de ouders van Abdeljabbar niet rekenen als ze de waarheid willen kennen. Hij bekent tijdens het assisenproces dat hij het jongetje heeft gedood, dat wel. Al was het in zijn ogen eerder een ongeluk “na een middag waarin ze zich allebei goed hebben geamuseerd”. “Het is hard om het te zeggen, maar we hebben veel gelachen.” En misbruik? “Niets van aan. Ik heb hem niet aangeraakt.”
Mediahuis: “Nochtans was het net zijn drang om jongens te misbruiken die ervoor zorgde dat hij kort na de moord op Abdeljabbar werd gearresteerd. Was hij stilletjes vertrokken uit de buurt, dan was hij misschien nooit gepakt, en zou de dood van de jongen een zoveelste Franse cold case zijn geworden. Maar de drang van het seksuele roofdier in Van Coppernolle was te groot om zomaar te verdwijnen.”
Onderweg bleef hij steeds opnieuw jonge lifters oppikken, en openlijk solliciteren naar seks.
ANDERE AANPAK
Vermoedelijk raakte de Belg gefrustreerd door de vele afwijzingen, want op 4 april koos hij voor een totaal andere aanpak. Hij had die dag twee jongens van 15 en 16 jaar meegenomen. Op een verlaten plek in de buurt van Armissan stopte hij de auto en haalde hij een jachtgeweer boven. Onder bedreiging moesten de jongens hem bevredigen, en voor zijn ogen seks hebben met elkaar. Maar anders dan de kleine Abdeljabbar konden de tieners wél ontsnappen. Ze liepen naar de politie om aangifte te doen en ze maakten een robotfoto van de man die hen had aangevallen. Niet veel later werd Van Coppernolle opgepakt.
Mediahuis: “Het assisenproces rond de moord op Abdeljabbar en de dubbele verkrachting wordt een pijnlijke zaak voor het Franse gerecht. Want Van Coppernolle had al eerder terechtgestaan voor de verkrachting van jongens, maar was na een relatief lichte straf en zonder enige opvolging vrijgekomen.”
In augustus 1989 was hij met een geleende Volvo en met veel bombarie gearriveerd in een hotel in Montélimar. Hij huurde er een kamer, gaf tournées générales in bar. Hij zou die nooit betalen, maar hij trakteerde met zoveel flair dat niemand zich vragen stelde.
CANON
Ook toen al had hij een dekmantel uit de technologiewereld. Hij deed zich voor als kaderlid bij Canon, en hij zocht jonge mannen die hij kon inwijden in de wondere wereld der computers. Hij verkocht de toekomst, al had hij geen flauw benul van informatica. Maar zijn slachtoffers ook niet. Hij kon twee politie-agenten overtuigen om jongeren voor hem te rekruteren. Ze brachten hem zelfs hun eigen kinderen. Maar de ontnuchtering volgde toen duidelijk werd dat hij de kinderen aanrandde tijdens de lessen.
Van Coppernolle werd eerst vervolgd voor “verkrachting”. Later werd die aanklacht afgezwakt tot “aanranding van de eerbaarheid”, goed voor vijf jaar effectief. Op 23 maart 1993 kwam hij vrij uit de gevangenis van Joux-la-Ville, na strafvermindering wegens “goed gedrag”. Voorwaarden waren er niet, een verplichte psychologische begeleiding ook niet. Hij was zo vrij als een vogel. Amper vier dagen later ontvoerde en vermoordde hij Abdeljabbar.
Tijdens de assisenzaak in Nîmes in 1995 getuigt een psychiater dat Van Coppernolle toerekeningsvatbaar is, en beseft dat zijn daden misdrijven zijn. Hij wordt omschreven als “een perverseling, voor wie de slachtoffers geen belang hebben”. De waarheid ook niet. Elke dag speelt hij in de rechtszaal een ander personage. Elke dag draagt hij een compleet andere outfit. En zonder duidelijke reden verandert hij geregeld zijn eigen verklaringen.
LEUGENS EN VERZINSELS
Ook zijn verleden blijft omgeven door een waas van leugens en verzinsels. Het lijkt vast te staan dat hij op 9 augustus 1943 in Gent werd geboren als jongste in een erg kinderrijk gezin. In het assisenhof was sprake van maar liefst zestien kinderen. Het gezin zou uitgeweken zijn naar Ronse. En verschillende kinderen zouden als geestelijke in het klooster zijn getreden.
Van Coppernolle beweert tegenover de jury dat hij als zesjarige in een instelling werd geplaatst, nadat zijn vader in de gevangenis was gevlogen. Daar zou het allemaal zijn misgegaan. Hij werd als kind zelf misbruikt, houdt hij vol. Eerst door een geestelijke, later ook nog door een vrederechter. Beweringen die niet te controleren vielen. Als jongeman van 20 jaar zou hij dan verliefd zijn geworden op een zekere Adrien. De liefde van zijn leven. Maar bruusk verstoord toen Adrien om het leven kwam in een motorongeval. Op zijn assisenproces zou hij daarover zeggen: “Had ik een keer een normale relatie kunnen hebben, dan was dit allemaal niet gebeurd.”
1966
Maar het gebeurt dus wél. Al in 1966 loopt hij een eerste veroordeling op. Van Coppernolle is dan een twintiger.
Mediahuis: "De aanklacht dan al: aanranding van de eerbaarheid. En er volgen er nog. In 1974, in 1979, in 1982, in 1984. Hij bouwt in België een indrukwekkend strafblad uit van diefstallen, oplichtingen en seksuele misdrijven. Vermoedelijk is dat de reden waarom hij in de loop van de jaren 80 naar Frankrijk uitwijkt, waar hij zijn verleden verstopt achter valse identiteiten."
Hoewel, ‘verstopt’ is volgens Mediahuis misschien niet het juiste woord, want het is opvallend hoe vaak en hoe snel Van Coppernolle in de loop van zijn leven tegen de lamp loopt.
De Franse krant Le Monde omschrijft het in 1993 zo: “Het valt moeilijk te begrijpen dat een man die zo handig is in het veranderen van zijn identiteit, in het opbouwen van een vervalste biografie en in het uitwerken van extravagante scenario’s om het wantrouwen weg te nemen bij anderen, tegelijk zo slordig is dat hij na zijn misdrijven niet kan ontsnappen aan vervolging”. De verklaring van de krant is dat Van Coppernolle “dag per dag leeft, voortgedreven door het toeval en door zijn driften”.
Bij het Franse gerecht lijken ze er nu van overtuigd dat ze nog lang niet alle misdrijven van Van Coppernolle hebben geïdentificeerd. Geregeld duikt zijn naam opnieuw op in onderzoek naar cold cases. Vooral dan in verband met “les disparus de l’Isère”, een verzamelnaam voor een tiental kinderen die tussen 1980 en 1996 verdwenen of werden vermoord in het Franse departement Isère.
Mediahuis: “In 2017 bijvoorbeeld werd hij uit de cel gehaald en verhoord over het lot van de jongetjes Ludovic Janvier (6), die op 17 maart 1983 verdween in Saint-Martin d’Hères, en Gregory Dubrulle (8).”
Die laatste werd op 9 juli 1983 ontvoerd in Grenoble. Zijn lichaam werd een dag later zwaar toegetakeld teruggevonden op een vuilnisbelt. De dader had hem voor dood achtergelaten, maar als bij wonder overleefde de jongen. De gelijkenis met de moord op Abdeljabbar is volgens Mediahuis treffend.
Mediahuis: “De ondervragingen uit 2017 leverden geen resultaat op. Maar nabestaanden van slachtoffers blijven aandringen om verder onderzoek te doen naar de Belgische psychopaat.”
NORDAHL LELANDAIS
En ze vonden gehoor bij justitie. Eind vorig jaar werd Van Coppernolle immers toegevoegd aan een illuster lijstje van gewelddadige misdadigers op wie een heel nieuwe onderzoeksmethode wordt losgelaten.
Daarbij wordt niet vertrokken vanuit een misdrijf, maar wel vanuit de crimineel zelf. Mediahuis: “Een speciaal cold-caseteam, gevestigd in de buurt van Parijs, zal het hele leven van Willy Van Coppernolle tegen het licht houden, en zo onderzoeken voor welke misdrijven hij nog in aanmerking komt.” Een twijfelachtige eer die tot nog toe nog maar twee andere criminelen te beurt is gevallen: Patrice Alègre en Nordahl Lelandais.
Mediahuis tot slot: “Wat Van Coppernolle betreft, is er haast bij. De Gentenaar werd in augustus 80 jaar. Over zijn gezondheidstoestand is weinig bekend. En het is onduidelijk hoelang hij nog achter de tralies zal blijven. Hij komt immers al enkele jaren in aanmerking voor voorwaardelijke vrijlating. Al lijkt het aangewezen om daar in zijn geval erg voorzichtig mee om te springen.”
foto: screenshot BFM-TV
