De Belgische politiek verliest een grote dame, Groen een stemmenkanon.
We vermoeden dat ze bij Groen behoorlijk groen hebben gelachen toen Petra De Sutter liet weten dat ze kiest voor een academische toekomst en de politiek vaarwel wil zeggen. Groen heeft één voordeel: een gezonken schip, kan niet nog eens zinken. De Sutter was/is een politica die respect afdwingt, zelfs voor wie geen fan van Groen is. Met haar vertrek zal Groen zich schrap moeten zetten om straks niet onder de kiesdrempel te duiken.
“Ze was nooit een politiek roofdier”
Het hing al een tijdje in de lucht, maar nu is het officieel: Petra De Sutter, de huidige vicepremier voor Groen, keert de politiek de rug toe. De Sutter wil rector worden van de UGent. Een verrassende maar veelzeggende stap van een politica die, ondanks haar respectabele carrière, nooit helemaal haar draai vond in de arena van de Wetstraat.
Petra De Sutter stond al vanaf haar entree in de politiek bekend als een atypische politica. Met haar achtergrond als gynaecoloog en hoogleraar was ze eerder een buitenstaander dan een politiek beest. Ze bracht een verfrissend profiel naar een sector waar stijfkoppigheid en scherpe ellebogen vaak de toon zetten. Maar dat betekende ook dat ze nooit helemaal comfortabel was met de harde dynamieken van de politieke strijd.
“De huidige politieke cultuur is giftig,” stelde De Sutter eerder. “De pestkoppen winnen, en wie zoekt naar dialoog en nuance, krijgt amper ruimte.” Een sneer naar politieke zwaargewichten zoals Georges-Louis Bouchez en Conner Rousseau, met wie ze de voorbije jaren aan de regeringsonderhandelingstafel zat. Terwijl die kemphanen floreerden door het vuur op te stoken, stond De Sutter vaak aan de zijlijn, zichtbaar ongemakkelijk met het narcistische spel.
Haar succes kwam elders vandaan. Als eerste transgender minister van Europa, genoot ze internationale erkenning en bracht ze een verzoenende toon die ook buiten de klassieke Groen-achterban weerklank vond. Bij de verkiezingen in Oost-Vlaanderen scoorde ze zelfs beter dan premier De Croo. Toch kon haar persoonlijke populariteit de terugval van Groen in Vlaanderen niet verhinderen.
Geen zin in de 'straatvechtersrol'
De Sutter kreeg na de verkiezingen de kans om partijvoorzitter te worden, maar bedankte resoluut voor de eer. “Groen heeft een straatvechter nodig,” zei ze. Het was een duidelijke boodschap: ze voelde zich niet geroepen om in de modder van de politieke bush te blijven ploeteren. Sommigen binnen de partij zagen dat als een gebrek aan verantwoordelijkheid. Maar voor De Sutter was het een kwestie van zelfkennis. Ze wilde geen rol spelen die haar niet lag.
Het vooruitzicht om fractieleider te worden – een functie waar het draait om harde uithalen en strategische aanvallen – sprak haar al evenmin aan. Haar sterke punten lagen in bemiddeling, in nuance en in beleidswerk achter de schermen, niet in publieke schermutselingen.
Een nieuw hoofdstuk aan de UGent
Dat ze nu voluit voor het rectorschap van de UGent kiest, is daarom een logische stap. De academische wereld – waarin ze jarenlang carrière maakte voordat ze in 2014 de overstap naar de politiek waagde - voelt voor haar veel meer als thuis. Het is een omgeving waar debat intellectueel blijft en waar inhoud het haalt van populisme.
Bovendien gelooft De Sutter in haar kansen. De huidige rector, Rik Van de Walle, gaat voor een derde termijn, maar er is binnen de universiteit sprake van "vermoeidheid" rond zijn beleid. Met haar running mate, Herwig Reynaert, wil De Sutter de UGent een nieuw gezicht geven.
Wordt vervolgd.
