Jaap van Dissel werd onlangs beschuldigd door een kamerlid.
Jaap Tamino van Dissel (Amsterdam, 29 april 1957) is een Nederlands infectioloog. Van Dissel is directeur van het Centrum Infectieziektebestrijding (CIb) van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM). Tevens is hij hoogleraar aan de Universiteit Leiden met als leeropdracht Inwendige geneeskunde, in het bijzonder infectieziekten.
Het kamerlid deed zijn uitspraken in een debat over de politieke invloed die is uitgeoefend op adviezen van het Outbreak Management Team (OMT), waarvan Van Dissel voorzitter is. Van Dissel heeft dat toegelaten volgens het kamerlid.
Hierop stuurden microbioloog Marc Bonten en viroloog Marion Koopmans een brief naar de Volkskrant namens honderden wetenschappers dat dergelijke aantijgingen vaker voorkomen in het parlement en op sociale media aan de orde van de dag zijn. Dat ondermijnt het vertrouwen in de wetenschap, schrijven Bonten en Koopmans.
Koopmans en co: “Vorige week kreeg een volksvertegenwoordiger in de Tweede Kamer 13 minuten de tijd om een prominent wetenschapper in overheidsdienst een leugenaar te noemen, te beschuldigen van corruptie en op zijn ontslag aan te dringen.”
Volgens Koopmans en co mag de maatschappij veel terugverwachten van de wetenschap. “Onverminderde inzet voor het welzijn van alle Nederlanders en bijdragen aan complexe vraagstukken zoals de energietransitie, de omgang met technologie en sociale ongelijkheid. Dit doen we met de hoogst mogelijke kwaliteitseisen en volledige transparantie over de manier waarop dat gebeurt, en met uiteraard de erkenning dat daarbij immer ruimte voor verbetering is. Daarnaast blijft de bereidheid om alle aspecten van het wetenschappelijk proces, inclusief de onzekerheden die resteren, toe te lichten.”
Vooral dat laatste is een pijnpunt. Ook bij ons hebben wetenschappers forse standpunten ingenomen over SARS-CoV-2 en de coronavaccins die achteraf niet helemaal juist waren of zelfs ronduit verkeerd waren. Denk maar aan de uitspraak dat een gevaccineerde het virus niet meer zou kunnen doorgeven. Dat is achteraf fout gebleken.
Echte wetenschap werkt via het falsificatieprincipe. Er wordt een hypothese vooropgesteld die achteraf juist of verkeerd blijkt te zijn. Dat laatste hebben we veel te weinig gezien. Koopmans merkt overigens op dat de wetenschap ook zelf aan zet is: wetenschappers moeten misschien beter nadenken voor ze zich in de publiciteit over allerlei zaken uitspreken. Zo is dat.
