In zijn nieuwe boek ‘De val van België’ schetst journalist Wouter Verschelden hoe de liberalen zichzelf in de vernieling reden.
In ‘De val van België’ legt journalist Wouter Verschelden het interne tumult binnen Open Vld bloot en schetst een beeld van een partij die zichzelf steeds verder in de vernieling werkt. De recente neergang van de partij en haar sleutelfiguren wordt nauwgezet geanalyseerd, met een scherp oog voor de interne conflicten en de foute beslissingen die hen richting een verkiezingsnederlaag stuwden.
Een slapende staatssecretaris en een dolgedraaide carrousel
Centraal in Verscheldens verhaal staat Alexander De Croo, de premier die volgens de auteur steeds verder verstrikt raakte in zijn eigen ambitie en machtshonger. Een voorbeeld van de koele beslissingen in de Wetstraat? Het ontslag van staatssecretaris Eva De Bleeker. Al maanden stond haar ontslag klaar, maar pas op het juiste moment werd ze aan de kant geschoven. Kort voor die beslissing zou De Bleeker, uitgeput door een nachtelijke begrotingscontrole, in slaap zijn gevallen in een pauze. Terwijl de vergadering weer van start ging, bleef De Bleeker slapend achter, een pijnlijke vernedering die door de partijtop wordt genegeerd.
In het voorjaar van 2022 duikt zelfs een plan op om de positie van De Bleeker opnieuw te herschikken. Volgens de auteur overwoog het partijleidingsteam – een viertal bestaande uit De Croo, Lachaert, Van Quickenborne en Somers – om Lydia Peeters te vervangen in de Vlaamse regering met Hilde Vautmans, om de partij daar wat meer profiel te geven. De Bleeker zou dan naar Europa kunnen worden gestuurd, en zo zou iedereen tevreden zijn. Deze carrousel ging uiteindelijk niet door, maar het toont volgens Verschelden aan hoe de partijtop alles naar eigen hand probeerde te zetten.
Het onuitgesproken voorzitterschap van ‘Q’
Na het vertrek van Egbert Lachaert als voorzitter werd Open Vld opnieuw opgeschrikt: Vincent Van Quickenborne stond klaar om de fakkel over te nemen. Verschelden beschrijft hoe ‘Q’ zelfs al zijn overwinningstoespraak klaar had liggen toen De Croo ineens van gedachten veranderde en Tom Ongena naar voren schoof. Deze onvoorspelbare interne spelletjes ondermijnden volgens Verschelden niet alleen de stabiliteit van de partij, maar ook het moreel en de eenheid binnen de rangen.
De ultieme wanhoopspoging
Misschien wel het meest opvallende moment in het boek is wanneer Verschelden onthult hoe De Croo in augustus – in een ultieme poging zijn carrière te redden – MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez en N-VA-kopman Bart De Wever zou hebben benaderd voor een rol als Europees Commissaris. Hij zou in ruil steun aan een MR-kandidaat voor het premierschap hebben beloofd, zelfs Bouchez zelf. Maar ook deze poging strandde, en de positie ging uiteindelijk naar MR’s Hadja Lahbib.
De teloorgang van een premier
Volgens Verschelden gaf geen enkele premier in de recente Belgische geschiedenis zo effectief vorm aan zijn eigen ondergang als De Croo. Zijn ambities trokken niet alleen zijn eigen partij en de Vivaldi-regering mee in een neerwaartse spiraal, maar ook België als geheel, stelt de auteur. De val van België biedt daarmee een kritische inkijk in het politieke spel achter de schermen, waarin partijgenoten elkaar steeds dieper de afgrond in stuwen, met desastreuze gevolgen voor hun eigen toekomst.
(Foto: Philip Reynaers / Photonews)
