Wordt Magnette de vriend van N-VA?
“Vivaldi is dood”, zei Magnette na afloop van het partij bestuur van de Franstalige socialisten. Samen met Conner Rousseau (sp.a) is Magnette aan een snuffelronde begonnen om de levensvatbaarheid van verschillende coalities na te gaan. Het lijkt er hoe langer hoe meer op dat Rousseau dient als glijmiddel voor het huwelijk tussen N-VA en de PS. Rousseau had nochtans nog niet zolang geleden gedegouteerd afstand had genomen van Magnette, omdat die tijdens de laatste onderhandelingen zijn woord had gebroken. Hij kreeg daarvoor de sympathie en de felicitaties van Bart De Wever (N-VA). Dat zou nu wel eens goed van pas kunnen komen om N-VA en de PS met mekaar te verbinden.
Na een jaar van proberen en falen, blijven er drie opties over.
- Optie één: Vivaldi, oftewel een federale regering met een Vlaamse minderheid en zonder N-VA, de grootste partij van Vlaanderen. Na intens gesnuffel zouden noch CD&V, noch Open Vld daar deel van willen uitmaken.
- Optie twee: een regering met N-VA. In dat geval mag van Magnette Open Vld niet meedoen omdat de regering te rechts zou zijn.
- Optie drie: nieuwe verkiezingen. Als Ecolo het groene been stijf houdt en niet met N-VA aan tafel wil gaan en als de Waalse haantjes Magnette en Bouchez mekaar het kroontje van mister Belgium niet gunnen, zit er niets anders op.
Of is er nog optie, optie drie bis? In het land waar het surrealisme is ontstaan, is alles mogelijk. De optie komt niet van Magnette, maar (vreemd genoeg) van N-VA en zij heet: Wilmès. Blijkbaar heeft ons land nood aan compromisfiguren, onopvallende sugetten die zo onbenullig zijn dat zij aan je tafel zitten zonder dat je het ook maar in de gaten had.
Als een onbekende vrouw die de taal van de grootste bevolkingsgroep van een land niet spreekt, met 16.000 voorkeurstemmen op de federale troon wordt gehesen om het land door de grootste crisis uit haar geschiedenis te loodsen, waarom zou ze daar dan ook niet kunnen blijven zitten?
Als twee honden vechten om een been, loopt de derde er mee heen.
