Oud versus nieuw.
In 1970 lanceerde Toyota, als antwoord op de Amerikaanse Ford Mustang, een sportcoupé: de Toyota Celica. Die zag er bijzonder snel uit, maar was het niet echt. Onderhuids was de Celica immers een brave gezinswagen die ontdaan werd van de carrosserie en sportievere vormen in de plaats kreeg. Fanboys schreeuwden om meer power.
Die vraag werd pas negen jaar later ontdaan, toen Toyota een zescilinder – in de plaats van de gebruikelijke vierpitter – in de Celica lepelde en de auto herdoopte tot ‘Celica Supra’.
In 1986 kwam de vierde generatie van de Celica op de markt. Die was in een ding drastisch veranderd: hij had namelijk voorwiel- in de plaats van achterwielaandrijving gekregen. Dat had vooral met kostenbesparing te maken. En in een voorwielaangedreven auto een zes-in-lijn lepelen is onmogelijk: dat past namelijk niet dwars tussen de voorwielen. De Supra werd vanaf dan een volledig op zichzelf staand model en heette voortaan gewoon ‘Supra’ in de plaats van ‘Celica Supra’.
In 1998 ging de vierde generatie van de Toyota Supra uit productie. Een opvolger was niet voorzien: de vraag naar sportcoupés was in die tijd immers drastisch gedaald.
In 2019 kwam er alsnog een vijfde generatie, al bleitten fanboys van het eerste uur zich zowat een oog uit: onderhuids is deze Supra namelijk helemaal geen Toyota, maar een BMW Z4. Niet alleen motorisch en qua onderstel: zelfs ganse delen uit het interieur tot zelfs de buitenspiegels komen rechtstreeks uit de schappen van BMW.
Hoe dan ook: bij Top Gear testten ze op circuit welke nu eigenlijk de beste Supra is: die van de vierde of vijfde generatie.
