Dat het weer in zuidelijk Portugal tijdens de wintermaanden onvoorspelbaarder is dan de plottwists in een Tarantino-film, mochten we enkele weken geleden al ontdekken tijdens de persintro van de Triumph Tiger 800 Sport. Helaas: andere intro, zelfde locatie, zelfde rotweer. Gelukkig had Triumph voor de perspresentatie van z’n 2025 Speed Triple 1200 RS niet één, maar twee testdagen op de planning gemikt. Een dag op het circuit van Portimao, en een rijdag op de openbare weg. Glibberen en glijden, bij zon en zondvloed.
Wie de nieuwe Speed Triple 1200 RS vanop een afstandje monstert, zou ‘m makkelijk met z’n voorganger kunnen verwarren. Van de herkenbare snuit, over het zichtbare alu buizenframe, de tank, het zadel tot de voetsteuntjes toe. Stuk voor stuk elementen die de we zonder aanpassing opnieuw aantreffen op de nieuwe. Maar het getrainde oog spot wel degelijk enkele noviteiten: de instelbare Marzocchi stuurdemper, de bonkige uitlaatdemper, de nieuw vormgegeven wielen en de duozitcover zijn afkomstig uit de versafdeling. De Speed Triple 1200 RS staat vanaf april 2025 in drie kleurtjes bij de dealer: Jet Black, Granite & Performance Yellow en het Granite & Diablo Red waarin wij ‘m twee dagen mochten testrijden. We dreigen in herhaling te vallen, maar de driepitter uit Hinckley is tot in de kleinste details afgewerkt: van de stickers onder een blanke laklaag, over de afwerkingsgraad van knoppen, hendels, tot de gefreesde onderdelen. Geweldig.
Rechtop
Zwaai je een been over het zadel, dan is de rechte zithouding het eerste wat opvalt. Met de voetsteunen en het zadel in exact dezelfde positie als het voorgaande model, is de verantwoordelijke voor de aangepaste geometrie snel gevonden: het stuur is niet enkel een tikkeltje breder (tien millimeter aan elke kant), het staat ook zeven millimeter hoger gemonteerd. Dat lijkt een aanpassing in de marge, maar het zorgt in de praktijk voor een fractie minder druk op de polsen, terwijl het insturen nog minder moeite kost. Een langere hefboom, meer instuurmoment – dat idee. Zowel de uitlaat, accu als wielen pitsen er de nodige grammetjes af, maar de nieuwe ophanging weegt wat meer, waardoor de nieuwe Speed Triple afklokt op 199 rijklaarkilo’s - een kilootje meer dan z’n voorganger. Door het gereduceerde gewicht van de wielen zag Triumph zich ook genoodzaakt een instelbare stuurdemper toe te voegen onder de koplampcluster. Een wijze beslissing als je ons vraagt.
De sterkste thuis
Triumphs 1.160cc driecilinder hoeven we eigenlijk amper aan je voor te stellen – de dikke triple is in essentie hetzelfde blok als de ‘afzwaaiende’ Speed Triple 1200 RS, zij het met enkele aanpassingen. Denk aan een opnieuw gebalanceerde krukas voor een nog verfijndere draaicultuur, en een volledig nieuwe uitlaatlijn – die een pak vrijer ademt dan z’n voorganger. Aanpassingen die mede onder invloed van Euro5+ zijn gekomen, maar die niet per se enkel die zaak dienen. Zo wint de Speed Triple drie pk, wat resulteert in een topvermogen van 183 pk bij 10.750 krukasomwentelingen. De Speed Triple 1200 RS springt zo met een halve hoef over de Rocket 3 en is opnieuw de sterkste thuis. Althans, qua vermogen. Het piekkoppel maakt een sprong naar 128 Nm terwijl het iets vroeger beschikbaar is.
Volledig blank
De zoektocht naar die extra pk’s en Nm’s mochten we van Triumph inzetten op de legendarische Autódromo Internacional do Algarve, zeg maar het circuit van Portimao. Helaas hadden de Britten hun typische thuisweder meegezeuld naar zuidelijk Portugal: de regen viel met bakken uit de lucht, het water liep in dikke stromen over het asfalt en zette hele delen van de baan volledig blank. Hoe graag ik hier ook zou beweren dat ik m’n rondetijden ondanks de moesson heb aangescherpt, in elke bocht m’n elleboog tegen de kletsnatte korst heb gereden en er bij elke exit een waterige wheelie heb uitgeperst: liegen mag ik nog steeds niet van m’n mammie. Dus doen jullie ’t maar met de waarheid: de circuitdag was een bloednerveuze evenwichtsoefening voor uw nederige dienaar, met meer glijwerk dan m’n sfincter doorgaans trekt. De enige nuttige conclusies vielen dus te rapen op vlak van elektronica, rubber, remmen en motorische clementie.
Lovenswaardig
De voorziene slicks verdwijnen stante pede in het bandenrek en de Speed Triples krijgen een setje Pirelli Diablo Rain omgegord. De rijmodus en tractiecontrole mikten we in erg voorzichtige settings – respectievelijk Road en Rain. Ideaal voor het vertrouwen, maar écht pushen en voelen waar de nieuwe ophanging het verschil maakt, zit er niet in. Het blok leren we wel (opnieuw) kennen en appreciëren. Want ondanks z’n monsterlijke potentieel, is de Speed Triple 1200 RS in essentie een opvallend eenvoudig te rijden motor. Een handelsmerk dat de motorbouwer uit Hinckley tot in de puntjes beheerst. De souplesse van het blok, met de aanvankelijke gasaanname en de boterzachte, mooi lineaire opbouw vanaf amper 1.000 toeren is lovenswaardig. Lekker diep gorgelend ruim 265 km/u aantikken op het rechte stuk, met twee vingers op het Brembo MCS-remhendel de Stylema’s perfect gedoseerd laten klemmen en op kousenvoeten – maar erg precies de bochten aansnijden.
Vrij spel
De absolute troef van de nieuwe Speed Triple wordt evenwel verklapt door de bekabelde, helblauwe dopjes op de vorkpoten. Vanop een afstandje zou het getrainde oog misschien nog net de goudgele Öhlins NIX30 en TTX 36 monoshock herkennen, maar de onderhuids schuilt de derde generatie van Öhlins’ Smart EC. De elektronisch gestuurde ophanging monitort en managet niet enkel de in- en uitgaande demping in elke situatie, dankzij de OBTi (Objective Based Tuning Interface) kan je als rijder ook zelf met zeven parameters in de weer om de ophanging snel en compleet naar je hand en rijstijl te zetten. En dat zonder schroevendraaiers, maar gewoon op je TFT-schermpje met behulp van de knoppen op je stuur.
Kleverig
Op de tweede testdag laat het vochtige wegdek zich gewillig droogblazen door een aanzwellende zeebries, waarna de standaard Pirelli SuperCorsa SP’s zich eindelijk van hun mooiste kunnen laten zien. Bij elke foto-, koffie- of eetstop duiken we even in het menu om enkele parameters van de ophanging bij te stellen. Zelfs wie helemaal niks met de technische kant van een ophanging heeft – of daarvoor doorgaans te rade gaat bij een dealer of specialist – kan met dit systeem experimenteren tot het rijwielgedeelte exàct reageert zoals je ’t zou wensen. Van de aangename comfort-setting ’s ochtends, tot een aangepaste, erg stijve setup als we ’t tempo opschroeven: Öhlins’ topunit presteert zowel op circuit als op de weg ver boven de verwachtingen en noden.
Wheelies voor iedereen
Achter het TFT-scherm schuilt een schat elektronica: vijf rijmodi, instelbare motorrem, Brake Slide Assist, hellingshoekgevoelige tractiecontrole en ABS, cruisecontrole, noodremverlichting, etc. De stelmogelijkheden zijn eindeloos. M’n favoriet is evenwel de nieuwe Front Wheel Lift Control – wheeliecontrole voor de vrienden. Die kreeg immers een forse update: zo bepaalt het systeem niet enkel óf het voorwiel van de grond loskomt, maar ook exact hoe hoog. Een ruk aan het gas en de 2025 Triumph Speed Triple 1200 RS levert een wheelie ‘op maat’. Ook als je versnelt en opschakelt. Indrukwekkend om te zien, vooral als je ’t zelf probeert. Toegegeven, het vergt een pak vertrouwen in de elektronica om het een eerste keer daadwerkelijk uit te voeren, maar de beloning is navenant.
Conclusie
Als een motormerk een vaste waarde updatet, is het vaak speuren naar het element dat ‘m nu écht zoveel beter maakt dat je een overstap overweegt. Op papier leek het alsof we ook bij de 2025 Triumph Speed Triple 1200 RS het vergrootglas zouden moeten opdiepen. De realiteit is gelukkig interessanter. De Speed Triple komt dan misschien wel krachtiger en iets scherper gestijld voor de dag, maar het is voornamelijk nóg een pak makkelijker geworden om de extra pony’s en newtonmeters op te zoeken. De ongeziene verfijning waarmee de dikke triple z’n vermogen en koppel tegen het asfalt duwt, de finesse van remmerij tot ophanging en de nog verder opgewaardeerde elektronica zorgen ervoor dat je ver boven je niveau in alle vertrouwen kan bollen. Maar je wordt er niet enkel ‘een betere rijder’ door, je snapt je machine ook een stuk beter en zal ‘m ook zonder technische bagage uiteindelijk volledig naar je hand kunnen zetten. Wat het rij- en speelplezier op deze patser enkel versterkt. Deze Grote Vriendelijke Reus op steroïden is zonder meer uw tijd en centen waard.
