Antwerpen gaat dweilen met de kraan open.
Met veel media-tamtam kondigt de stad Antwerpen ‘nachtwacht’ aan: de grootste veiligheidsoperatie in 20 jaar. In vier jaar tijd zijn er 66 aanslagen geweest in en rond de koekestad en men heeft besloten om in te grijpen met repressieve en heel ‘zichtbare’ maatregelen. 50 agenten zullen de komende maanden, vooral in Borgerhout en Deurne, patrouilleren en zij kunnen zelfs rekenen op zware Amerikaanse pansterwagens , de bearcats.
Als je met een granaat op zak met je fietsje door de straat rijdt, en je merkt niet dat er een bearcat achter je aanzit, dan ben je of doof, of blind. En daar zit meteen de relatieve zinloosheid van het hele actieplan. Bij het dagelijkse glaasje thee worden ook kranten gelezen. Een verwittigd man is er twee waard, wil het spreekwoord.
Er komen systematische identiteitscontroles, dynamische patrouilles door het eersteresponsteam op de motor en doorgedreven buurtonderzoeken. Ook voor de drugs- en wijkondersteuningsteams van de politie ligt er extra werk op de plank. Ze moeten het dealen ’s nachts totaal verstoren. Wellicht zitten de drugsbendes nu te ‘vergaderen’ om te zoeken naar een andere aanpak en zullen ze hun activiteiten verhuizen. Het grootwarenhuis van de drugs, de Antwerpse haven, blijft gewoon open.
De Wever beklemtoont dat de ‘war on drugs’ in de Antwerpse politiezone zich heeft toegespitst op de straatdealers en de daaraan verbonden drugscriminaliteit en overlast. Met een wereldhaven in je achtertuin - die zo lek is als een zeef - kan je dat naïef noemen. De Wever hoopt daarom op federale steun. De drugstrafiek vergt een veel ruimer plan. Volgens De Wever zijn er 300 gerechtelijke officieren nodig om het probleem aan te pakken.
De Antwerpse haven is een open haven en wordt beschouwd als de invoerpoort van cocaïne voor de rest van Europa. Het is populair omdat het havengebied met een oppervlakte van 12.068 hectaren oncontroleerbaar groot is. Bovendien is Antwerpen, geografisch gezien, ideaal gelegen om het Europese hinterland te bevoorraden. Om een gram coke de straat op te krijgen, zijn er een heleboel tussenpersonen nodig.
Door de medeplichtigheid van corrupte advocaten, personeel van politie en douane, bemanningsleden van schepen, bedienden en havenarbeiders, kunnen criminele organisaties alsmaar grotere hoeveelheden cocaïne binnen smokkelen. Aan al die medeplichtige vingers blijft er natuurlijk wel wat plakken. Een coördinator van een containerterminal zou 225.000 euro per vracht verdienen. Een planner tot 125.000 en een chauffeur van een straddle carrier die bereid is een container te verplaatsen, tot 75.000 euro. Dat is veel geld, maar door hun medewerking is het mogelijk dat er vorig jaar naar schatting zo’n 50 ton cocaïne via Antwerpen Europa is binnengekomen.
Als er wat foutloopt in de keten – verplichtingen die niet worden nagkomen, ladingen die verloren gaan – dan worden personen ‘ter verantwoording’ geroepen en wordt er al eens een graantje gegooid. Het is vooral de tussenhandel die de politie zorgen baart. Het zijn vaak Marokkaanse criminele families die zich als dealer opwerkten tot distributeur en een illegale internationale trafiek onderhouden.
Operatie nachtwacht is dan ook dweilen met de kraan open (en niets aan de kraan doen).
