Ga maar na. Zo’n 13.500 bouwovertredingen: wie kan daar aan tippen?
Sophie Wilmès begon haar politieke carrière bij Union des Francophones: een partij met als hoofddoel ‘de belangen van de Franstaligen te verdedigen’. Nadien stapte ze over naar MR.
Vorige maand werd de inmiddels 44-jarige Wilmès de nieuwe premier van de federale regering in lopende zaken. Bij de MR hadden ze immers een nieuwe vedette nodig, nu Charles Michel en Didier Reynders naar Europa trekken. Zowat heel Europa schreef erover, want Wilmès is thans de eerste vrouwelijke premier die ons land kent.
Naast haar politieke leven, heeft Wilmès – zoals de meeste politiekers – ook nog een persoonlijk leven. Daarin is ze getrouwd met de Australiër Christopher Stone, en dat is nogal een figuur…
In zijn jonge jaren was hij een professionele sporter. Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig speelde hij namelijk Australian Football bij een club in Melbourne. Australian football lijkt een beetje op wat wij rugby noemen, maar dan met iets andere regels en het wordt op een ovaal veld gespeeld.
Na zijn football-carrière ging Stone in 1988 aan de slag als adverteerder bij het Britse reclamebureau Pearl&Dean. Daarvoor moest hij geregeld naar Europa reizen, waar hij uiteindelijk ook bleef plakken. In 1991 switchte hij naar het al even Britse reclamebureau Mills & Allen, in 2000 werd hij CEO van het Belgische Belgoposter.
Nog een aantal ‘job hops’ later, werd Stone in 2001 de grote baas bij Dewez. Dewez werd in 1920 opgericht door Servais Dewez. Dat was een Luikse schilder, die op een dag besloot in de reclamewereld te stappen. Aanvankelijk schilderde hij zijn reclames rechtstreeks op muren. Dewez’ eenmanszaakje werd een succes, en hij moet zelfs medeschilders aanwerven. In 1936 was op muren schilderen niet meer in de mode, en werden die schilderijen vervangen door papieren affiches en vaste borden. Servais Dewez ging mee met zijn tijd en wist grote namen als Castrol, Mobil en Martini te strikken.
Na de Tweede Wereldoorlog verkaste Dewez naar Brussel. Servais blies zijn allerlaatste adem uit in 1958, en zijn zonen Paul en Raymond bouwden het bedrijf uit tot één van de belangrijkste spelers op de Belgische markt.
Vandaag heet het bedrijf JC Decaux-Dewez Billboard. Opvallend: na zeventien jaar ‘eigenaar’ te zijn geweest van dat bedrijf, is Christopher Stone sinds kort gedegradeerd tot ‘directeur’. Hij verkocht voldoende aandelen om uit the picture te verdwijnen, maar behield er tegelijk genoeg om toch nog een vinger in de pap te hebben. Had hij daar een goeie reden voor?
Jawel, een goede bron bevestigt ons: “Stone heeft een deel van zijn aandelen verkocht aan Decaux, om zelf uit de spotlights te verdwijnen. De reden? Het bedrijf heeft zo’n 15.000 reclamepanelen. Minstens negentig procent daarvan is niet vergund. Of met andere woorden: die staan of hangen in overtreding. In zijn nieuwe functie wil hij een tandje bijsteken. Bovendien voelt hij zich na de verkoop minder kwetsbaar en mede gesteund door de macht van zijn vrouw. Binnenkort zullen daar nog een duizendtal reclamedragers bij komen, natuurlijk zonder enige vergunning aan te vragen hiervoor.”
Voor het plaatsen van zo’n publiciteitsborden is een stedenbouwkundige vergunning nodig. De borden moeten op gebied van vormgeving, grootte en positie aan een aantal strenge voorwaarden voldoen. Ze mogen bijvoorbeeld maximum twintig vierkante meter groot zijn, er mag maar één bord aan een gevel hangen, ze mogen niet buitensteken van de gevel waar ze hangen en het moet visueel allemaal een beetje aantrekkelijk blijven.
Wij hebben echter twee bronnen, die onafhankelijk van elkaar bevestigen, dat zo’n negentig procent van de panelen van JC Decaux-Dewez – 13.500 exemplaren dus – geen stedenbouwkundige vergunning heeft, en er daar weldra dus nog een duizendtal bijkomen. Eén van hen wist ons nog te melden dat er daarvoor nogal gelobbyd wordt, nu Stone’s vrouw premier is.
Volgens die laatste zou JC Decaux-Dewez overigens weldra ook de exploitatie doen van de reclame bij de Belgische spoorwegen. Als dat zo is, dan verhogen Stone & Co natuurlijk wel hun percentage plakkaten die er wél op volstrekt legale wijze hangen...
