Sophie Wilmès postte een brief op Twitter waarin ze uitlegt dat haar man Christopher (Stone) de strijd moet aangaan met een agressieve hersenkanker. “Deze zware beproeving blijft niet zonder gevolgen voor mijn gezin, en dus ook voor mijn rol binnen de Belgische regering”, schrijft Wilmès.
“Minister zijn vereist discipline, beschikbaarheid en een totale toewijding, waardoor ik niet de hulp en troost zou kunnen bieden die Christopher en onze kinderen in de moeilijke periode nodig hebben. Ik wil er voor hem zijn zoals hij er altijd voor ons is geweest en deze strijd met hem en onze kinderen voeren.”
“Daarom heb ik, in volledig overleg met de premier en mijn partij (MR, red.) beslist om onmiddellijk afstand te nemen van mijn huidige ministeriële functies, zonder vergoeding. Dit geeft ons de mogelijkheid om tegen de zomer een overzicht te hebben van onze situatie.”
“De eerste minister zal aan de koning een voorlopige reorganisatie voorstellen van mijn bevoegdheden binnen de uitvoerende macht. Ik dank bij voorbaat de premier en mijn collega’s, David Clarinval en Mathieu Michel, die in mijn afwezigheid deze zaken zullen overnemen.” Wie de uiteindelijke opvolger zal worden van Wilmès is onduidelijk. Er kan ook intern geschoven worden binnen de regering.
Uit de brief is ook niet af te leiden of Wilmès een eventuele terugkeer naar de regering plant. Ook haar plannen binnen de MR blijven onduidelijk. Wat de implicatie voor haar ambitie om NAVO-topman Stoltenberg over een jaar op te volgen is, blijft eveneens onduidelijk.
Stone was in een vorig leven professioneel atleet. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig speelde hij Australian Football bij St. Kilda, een club uit Melbourne. Hij kon ook best wel een aardig potje cricket spelen. Daarna ging hij bij een adverteerder werken, waardoor hij in de vroege jaren negentig uiteindelijk in Europa terechtkwam. Helemaal onbesproken is Stone niet. Hier schreven we nog een artikel over de man.
Wilmès en hij zijn getrouwd, wonen in de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode en hebben vier kinderen: Jonathan, Victoria, Charlotte en Elizabeth.
De beslissing van Wilmès contrasteert met beslissingen van (mannelijke) politici in het verleden. Zo had premier Martens moeite om zijn agenda aan te passen toen hij geconfronteerd werd met een ernstig familiaal probleem.
