Dennis Burkas zit voor de zoveelste keer in de gevangenis. Voor de zoveelste keer onschuldig zelfs, zoals hij zelf beweert. Naar eigen zeggen wordt hij telkens het slachtoffer van afgunstige mensen die jaloers zijn op zijn succes. Zeven jaar bajes kreeg hij nu, maar Burkas ging in beroep. En het Hof van Beroep moet vandaag een niet onbelangrijke beslissing maken.
Dennis Burkas stuurde zijn advocaat, Mounir Souidi, de laan uit om verder te gaan met die van Alexander De Croo: Walter Van Steenbrugge. Die kreeg hem namelijk eerder al eens een keertje vrij in wel zeer geheimzinnige omstandigheden.
Walter Van Steenbrugge gaat het over een andere boeg gooien. Nanoe Vaesen is een valse tik. Zij werd helemaal niet verkracht door Burkas De Grote. Integendeel, zij pruste maar al te graag met diens eenogige broekslang. Maar omdat ze jaloers en ook nog eens afgunstig was, ging ze nadien bij de politie tòch verklaren dat ze verkracht werd. En alsof dat nog niet genoeg was, vroeg ze ook aan tal van andere modellen om een soortgelijk verhaaltje te gaan vertellen. Nog volgens Van Steenbrugge, maakten de speurders die de zaak onderzochten er een flutzaakje van. Zij gingen er namelijk bij voorbaat al van uit dat Burkas schuldig was. Van Steenbrugge wil dat de slachtoffers één voor één aan een kruisverhoor onderworpen worden in de rechtbank.
Over wie de slachtoffers zijn, verklaart Burkas dat het stuk voor stuk wannabe-pornosterren waren die hem op zijn knieën kwamen smeken voor een carrière in de porno-industrie. En als het even kon, dan wilden ze zélf ook maar al te graag kennismaken met de stramme kabouter van Burkas de Grote.
Wel, daar klopt geen fluit van. Voor Vaesen was er een imaginaire filmrol weggelegd in iets wat een nooit eerder geziene kaskraker zou worden en alle cinema’s ter wereld zou halen. In de meeste gevallen deed hij zich voor als modellenscout voor Gucci, Dior of andere luxemerken, of kon hij shoots regelen voor magazines. Maar om rijk en beroemd te worden, moesten ze eerst wel in zijn micro zingen.
Een keertje maakte hij wel een erg bijzonder verhaal. In het kort: hij stelde zich voor als steenrijke zakenman en troonde een dame mee naar zijn… (toen nog) nederig stulpje op de zolderverdieping. Hij maakte de dame wijs dat het zijn anonieme ‘toevluchtsoord’ was, omdat aan zijn enorme villa, met een garage aan met daarin zeven Ferrari’s, hordes opdringerige fans hem stonden op te wachten. Daar toegekomen, regelde hij ook vetbetaalde escortes voor knappe venten als Matteo Simoni. Maar hij moest dan wel eerst even testen of ze wel geschikt waren als peperdure wipkip, zonder rubbertje en al… Het lange verhaal kan je nalezen in DIT boek.
