We moeten het hier toch eens hebben over zangeres Merol. In het programma De Allerdomste Mens op Play4 begon ze onmiddellijk met een gitzwart statement: “De wereld is naar de zak. We gaan allemaal dood, en allicht nu nog iets sneller dan anders.” Het is eens iets anders dan een befpartij.
Voor de lezers en lezeressen die zangeres Merol niet zouden kennen: ze werd wereldberoemd in Nederland met het hitje: 'Ik wil een kind van jou’. Merol: ”Spuit me vol, ik wil een kind van jou, vul mijn leegtes op, pomp me vol en doe het gauw.”
Dat lijkt behoorlijk expliciet, maar het is eigenlijk een filosofisch statement in de lijn van onze favoriete auteur Albert Camus. Wat Merol zingt, is dat door die leegte(s) in haar te vullen, ze ook haar existentiële leegte kan plempen. Ze is overigens niet de eerste vrouw die een kind zou maken om haar leven zin te geven.
Merol heeft Camus wel niet of niet goed gelezen. Uiteraard schrijft Camus dan (in de jaren 40 en 50) ook al dat de wereld naar de zak is en dat het leven geen zin heeft. In tegenstelling tot zijn aartsvijand Sartre beweert Camus dat we ondanks die inherente absurditeit toch een goed en aangenaam leven kunnen leiden. Het lijkt paradoxaal, maar een paradox is een schijnbare tegenstelling, geen echte tegenstelling.
Over dat kind dat ze zou willen maken zei Merol overigens aan Vice: “Nou, het moet sowieso een jongen zijn. Gewoon. Een lekkere knul. Ja, een stoere vent. Verder wil ik dat-ie rode krulletjes heeft. Hij moet heel slim én muzikaal zijn. Een alleskunner.” Zeker? “Nou ja, ik wil eigenlijk geen kinderen.”
