“Natrappen naar een verloren sector.”
Maandenlang is het stil in elk café en restaurant in België. André Rieu verspreidt zich niet langer over de tafels van Vlaamse tavernes, Selah Soul bonkt niet meer boven bruine togen. Toch ligt er dezer dagen een factuur van Unisono – het vroegere Sabam – in de bus van onze handelszaken. De sector – die op sterven na dood is – mag betalen voor muziek die nooit is gespeeld.
De factuur van Unisono omvat zowel de auteursrechten die toekomen aan de 41.000 Belgische en miljoenen buitenlandse schrijvers en componisten van onder meer muziek- film-, televisie- en theaterkunsten als de Billijke Vergoeding voor de uitvoerende artiesten en producers. Nja, die mensen moeten ook eten (niet in het restaurant). We spreken over een bedrag van meer dan 100 miljoen dat de auteursrechtenorganisatie verdeeld over de verschillende artiesten. “Unisono haalt aan dat ook de culturele wereld het erg moeilijk heeft. Akkoord. Maar de ene getroffen wereld moet de andere niet compenseren, toch?”, zegt juridisch adviseur van Unizo, Frank Socquet, in ‘Het laatste Nieuws’.
Unisono laat weten op zoek te gaan naar een ‘creatieve’ oplossing voor het probleem en denkt eraan om kortingen te geven. Klinkt niet echt als muziek in de oren.
