“Een kruistocht tegen de profiteurs.”
Het is een cafécliché dat het “allemaal profiteurs” zijn. We hebben het dan over “Belgen” die van ons sociaal opvangnet gebruik maken. Het was lang een doorn in het oog dat het geweten was dat een aantal huurders van sociale woningen een eigendom in het hebben. Geweten, maar niet bewezen. Vorig jaar besloot de Vlaamse regering om die bewijzen te zoeken.
Sinds maart vorig jaar kunnen alle sociale verhuurkantoren en - huisvestingsmaatschappijen in Vlaanderen een beroep doen op private onderzoeksbureaus om na te gaan of huurders - bij wie al een vermoeden van buitenlands eigendom bestaat - effectief vastgoed bezitten in het buitenland. Met succes, blijkt nu. Vlaams minister van Wonen Matthias Diependaele (N-VA) komt met pijnlijke cijfers.
Er werden 421 onderzoeken uitgevoerd in 18 verschillende landen. In 189 gevallen, net geen 45 procent, leverde dat een bewijs van buitenlands onroerend bezit op. Meestal stond het huis van de sociale profiteurs in Italië, Marokko, Turkije en Spanje. De 189 huurders bij wie buitenlands bezit is aangetroffen, verliezen echter niet automatisch hun sociale huurwoning. Er moet nog de filter van een vrederechter overheen gaan. Diependaele voegde er aan toe dat het niet om twijfelgevallen gaat – een wei in het buitenland, zeg maar – maar om huizen en appartementen.
