“Zeg niet gemeenschapsdienst, maar gemeenschapswerk.”
Eind vorige maand ging Vlaams minister van Werk, Jo Brouns (cd&v) met de billen bloot toen bleek dat van de 37.000 werklozen die in aanmerking komen voor gemeenschapsdienst er de afgelopen twee jaar minder dan vijf mensen daarvoor zijn ingezet. “Een handvol”, had Brouns het aanvankelijk genoemd. Niemand had durven denken dat het letterlijk maar een handvol was. Nee, de gemeenschapsdienst die langdurig werklozen aan het werk zou zetten, ‘werkt’ niet.
Brouns had een oplossing beloofd en ging met collega-tjeven rond de tafel zitten om een en ander te verbeteren. En jawel, cd&v bedacht een revolutionaire oplossing. We citeren: “Het lijkt het ons belangrijk om er een andere term op te kleven die minder beladen is, en die onze filosofie weerspiegelt: ‘gemeenschapswerk’”.
Juist, gewoon van naam veranderen. Zeg niet langer 'gemeenschapsdienst', maar 'gemeenschapswerk', en Kees in klaar. Daarnaast wil cd&v na de verkiezingen hier en daar wel nog sleutelen aan het omstreden systeem om langdurig werklozen verplicht afstompend werk te laten verrichten. Punten en komma's, zeg maar.
Vandaag kan – in theorie – wie langer dan 2 jaar vruchteloos op zoek is, werplicht worden om zes maanden lang maximaal 64 uur per maand ‘gemeenschapsdienst’ uit te voeren bij een lokaal bestuur, een vzw of een school. Het maakt niet uit wat: maaltijden uitscheppen in een schoolkantine of gras maaien bij de groendienst. En dat allemaal tegen een minieme vergoeding van 1,3 euro per uur. De christendemocraten zouden de gemeenschapsdienst willen laten samensmelten met het ‘wijkwerken’, een ander betuttelend Vlaams systeem om langdurig werklozen werkervaring te laten opdoen. Op die manier is het volgens cd&v minder een pestmaatregel. Het doel is om werklozen te versterken, klinkt het, niet te bestraffen.
