Dit is de ultieme autoselectie van jouw favoriete redactie…
‘t Is al corona wat de klok slaat tegenwoordig. Niet verwonderlijk ook, want het virus verspreidt zich als een sprintend vuurtje over onze aardkloot. Omdat er dezer dagen niet veel autonieuws te rapen valt, kijken we even in de garage van onze redacteurs. Jouw hoofdredacteur bijt de spits af.
Eerste auto: Ford Fiesta Sport (Bouwjaar 1987)
Mijn eerste auto moest een beetje sportief zijn, maar mocht vooral niet al te veel kosten: ik achtte de kans immers reëel dat ik er hier en daar een botske mee zou doen. Deze elf jaar oude Fiesta kruiste mijn pad en had enkel een nieuwe voorruit nodig om door de technische controle te geraken. De ‘Sport’ was een gelimiteerde versie. In feite was het een doodgewone Fiesta 1.1, maar dan met RS-bumpers en – spoilers.
Huidige auto: BMW 220i coupé (Bouwjaar 2017)
Van het coronavirus was in 2016 nog geen sprake, maar er was wel een ander virus dat mij toen te pakken kreeg: het Alfa-virus. Na zo'n twaalf jaar met het merk met het blauw-witte logo gebold te hebben, wilde ik eens een (tweedehandse) Italiaanse schone proberen. Voor het eerst in mijn leven had ik een abonnement op Touring nodig, en ik moest er nog geregeld beroep op doen ook. Maar ook de passie laaide hoog op. Een nieuwe auto was een heel dilemma: zouden we voor een Alfa Romeo Giulia gaan, of voor een BMW 2-reeks coupé? Het was uiteindelijk de vrouw des huizes die besliste dat ze toch liever geen 'Italiaanse brol' meer op de oprit had. Onze ‘Lady in Red’ kreeg nog een kleine vitaminekuur, waardoor ze wat sneller uit de startblokken schiet.
Ultieme droomauto: Lamborghini Miura SV (Bouwjaar 1972)
Mocht ik ooit miljoenenmiljarden winnen met de Lotto – wat nooit zal gebeuren, want ik speel nooit mee – dan kopen we een huis met een ontzettend grote garage. Ik heb namelijk heel wat droomauto’s. Maar als ik er dan toch één moet kiezen, dan toch een Italiaan. In mijn jeugdjaren hing er zowat op iedere jongenskamer een poster van een Lamborghini Countach – en dus ook op de mijne. Ik was helemaal weg van de woeste en tegelijk wulpse vormen van deze Italiaanse. Maar later zou ik leren dat de voorganger, de Miura nog veel mooier was. En dan vooral in de kleur Giallo Miura...
