“Ge moogt naar huis gaan.”
Na 471 dagen oorlog, zwijgen de wapens in Gaza. 14.500 doden kinderen later, gaan Israël en Hamas gijzelaars uitwisselen. Waar was al dat geweld voor nodig? Is de woede van beide goden gesust? De gijzelaars mogen naar huis, maar dat wil niet zeggen dat het conflict tussen Israël en Hamas daarmee opgelost is.
Een akkoord vol symboliek
Zondag, om 10.15 uur Belgische tijd klonk er een voorzichtig signaal van hoop: de wapenstilstand ging officieel van start. Deze keer is het staakt-het-vuren niet zomaar een rustpauze. Het is een akkoord met duidelijke voorwaarden, waaronder de vrijlating van gevangenen aan beide zijden. Kort na middernacht verlieten de eerste Palestijnse gevangenen hun cellen, waaronder vrouwen en kinderen. Zij werden met gejuich ontvangen op de Westelijke Jordaanoever. Hamas liet eerder op de dag drie Israëlische vrouwen vrij.
De vrijgelaten vrouwen, Romi Gonen, Emily Damari en Doron Steinbrecher, konden na maanden gevangenschap hun families eindelijk weer in de armen sluiten. Het was een ontroerend moment, dat de wereld rondging via beelden op sociale media. Hun medische toestand is “stabiel,” meldde een woordvoerder van het Israëlische leger.
Een complexe ruil: gevangenen versus gijzelaars
Het akkoord voorziet in een ruil waarbij in totaal 33 Israëlische gijzelaars worden vrijgelaten in ruil voor 2.000 Palestijnse gevangenen. Zondag werden de eerste negentig gevangenen, allen vrouwen en kinderen, vrijgelaten. Onder hen Khalida Jarrar, een prominente politica van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP). Jarrar, die eerder al meermaals door Israël werd gearresteerd. Zij werd ontvangen door familie en supporters in Beitunia. “Het eerste wat ze vroeg, was een kop koffie met extra suiker,” aldus een vriend.
Voor veel vrijgelaten Palestijnse jongeren markeert dit moment een nieuw hoofdstuk. Sommigen van hen werden gearresteerd voor kleine vergrijpen, zoals het gooien van stenen. Hun hereniging met familie zorgde voor emotionele scènes, maar ook voor kritiek op het Israëlische beleid, dat kinderen gevangen zet in een conflict dat velen als uitzichtloos zien.
Een gezondheidscrisis van ongekende omvang
Na de vreugde daalt het besef in dat Israël een verwoest land achterlaat. De situatie in de Gazastrook is schrijnend. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) waarschuwde dat het herstel van het gezondheidssysteem in Gaza een "complexe en moeilijke taak" zal zijn. Meer dan vijftien maanden oorlog hebben geleid tot een ravage: minder dan de helft van de ziekenhuizen functioneert nog, en de noden zijn enorm.
De WHO schat dat de wederopbouw van het gezondheidssysteem minstens 10 miljard dollar zal kosten. Een bedrag dat volgens de organisatie alleen haalbaar is met volledige internationale steun. In de komende zestig dagen wil men focussen op eerste hulp, geestelijke gezondheid en rehabilitatie, maar de schaal van de verwoesting maakt zelfs van deze eerste stap een titanenwerk.
Hoop versus realiteit
Het akkoord tussen Israël en Hamas wordt wereldwijd gezien als een zeldzaam lichtpuntje in een regio die al decennia geteisterd wordt door geweld. Er is een akkoord, maar niemand gelooft dat deze wapenstilstand kan standhouden. Beide partijen hebben beloftes gedaan, maar het vertrouwen tussen hen is broos.
Voor de families van de vrijgelatenen is dit een moment van opluchting en vreugde. Maar voor de duizenden ontheemden in Gaza, en voor de mensen die nog altijd gevangen zitten, is de realiteit anders. De weg naar een duurzame vrede blijft bezaaid met obstakels, geopolitieke schaakspelers en - bovenal - twee goden die niet door dezelfde deur kunnen.
(Foto: screenshot Instagram)
