Ex-senator Els Schelfhout heeft genoeg van de strategische spelletjes.
Het lijkt wel het seizoen van de open brieven. Wie ergens mee zit, dopt heden ten dage de pen in vitriool en spuwt zijn/haar gal. Eerder vandaag passeerden de open brieven van Björn Soenens en Peter Perceval in PNWS. Daar komen nu de grieven van ex-senator voor CD&V, Els Schelfhout bij.
Haar brief klinkt als een noodkreet, een bericht in een fles. Zij roept voorzitter Joachim Coens op op N-VA te lossen en te stoppen met strategische spelletjes. Zij vindt dat de “dames en heren CD&V-ministers zich gedragen als zonnekoningen, terwijl ze keizers zonder kleren zijn.” Als beeld kunnen wij dat wel smaken.
Schelfhout is al meer dan 20 jaar lid van de katholieke partij, maar ze voelt zich niet langer betrokken bij het clubje. “Ik wens niet te behoren tot een partij die zich voor de macht verankert aan de partij (N-VA)die halve waarheden of hele leugens blijft verkondigen, of het nu over begrotingscijfers gaat, over zegevierende moslims na de terreuraanslagen, over het Migratiepact, over asielzoekers die een huis kopen met een groeipremie, over contacten met een Slovaakse ambassadeur, over een man die sterft in een politiecel.”
Dat is stevige taal.
De integrale brief van Schelfhout gaat als volgt:
Geachte Joachim Coens, CD&V-voorzitter zonder slagkracht,
Dame en heren CD&V -ministers (m/v) die zich gedragen als zonnekoningen terwijl ze keizers zonder kleren zijn,
Het zijn barre tijden voor CD&V. Ooit gedragen door groot staatsmanschap (hoewel vaker door gebrek aan oppositie dan door kunde, laten we eerlijk zijn) is de partij gekrompen tot schaduw van zichzelf, straks flirtend met de kiesdrempel, verstoken van de steun van vroegere rangen en standen. De partij is op de dool. Angstig buigen mandatarissen zich over tips en strategieën die minstens nog één regeerperiode – weer een stap dichter bij de pensioengerechtigde leeftijd die voor politici aan de lage kant is – garandeert.
Maanden, jaren eigenlijk al, gedraagt CD&V zich als Pamuk, de chow chow van Sami Mahdi, blind slijmend voor de loopse n-va-teef.
Al twintig jaar ben ik lid van CD&V. Daarvan minstens de helft tegen wil en dank. Ik heb u verdedigd in mijn eigen familie en ver daarbuiten, ik ben blijven hopen en geloven dat u de christelijke waarden van solidariteit en respect niet zou verloochenen.
Maar u doet het weer. U houdt leugenaars en egocentrische parvenu’s de hand boven het hoofd. U stuurt aan op een federale regering waarin u broederlijk (als kleine broer dan) op het potje naast deze bedriegers mag zitten, en er uit mag mee-eten. Uw solidariteit is verworden tot een misplaatste afhankelijkheid van Vlaams-nationalisten die enkel tot doel hebben verdeeldheid te zaaien om te kunnen heersen. Uw respect gaat niet uit naar uw eigen kiezer, en al zeker niet naar mensen die twee keer schaamteloos vermoord worden: door politiemensen het beroep en de naam onwaardig, door politici die ‘het dossier’ niet belangrijk genoeg vonden om te reageren. “Toen ik ziek was en in de gevangenis zat, hebt u mij niet bezocht” (Mattheus 25).
Voor mij is het genoeg geweest. Ik ken wel schaamte, ik schaam me voor mijn lidmaatschap. Die schaamte bent u niet waard. Ik wens niet te behoren tot een partij die zich omwille van de macht – om de smeer likt de kat de kandeleer- verankert aan de partij die halve waarheden en hele leugens blijft verkondigen, of het nu over begrotingscijfers gaat, over zegevierende moslims na de terreuraanslagen, over het migratiepact, over asielzoekers die een huis kopen met de groeipremie, over contacten met een Slovaaks ambassadeur, over een man die sterft in een politiecel. Voor CD&V zijn dit geen majeure politieke problemen, blijkbaar. Voor mij wel, en ik denk, voor vele mensen.
Ergens blijf ik hopen dat ‘echte’ christendemocraten zullen opstaan: vrouwen en mannen die een ander samenlevingsmodel van de grond af willen opbouwen, met aandacht voor ecologie, met een rechtvaardige financiering, met inzet voor een op medeleven gesteunde en economische onderbouwde migratie. Vrouwen en mannen die realistisch en empathisch genoeg zijn om te weten dat goed besturen niet afhangt van een a priori claim op ‘de Zestien’, dat institutionele hervormingen een werk van lange adem zijn waarbij federaliseren soms zo veel zinvoller is dan regionaliseren, dat ethische dossiers té gevoelig zijn, té kwetsbaar om over te laten aan bekvechtende politici. Vrouwen en mannen die de deskundigheid van experten erkennen en aanvaarden, die niet ongevoelig zijn voor het leed van patiënten en hun familie. Vrouwen en mannen die ons erkennen en waarderen: mensen, burgers, kiezers. In plaats van ons te schofferen met een ongezien misplaatst en exuberant duur strategisch spel.
Is er nog hoop, of is het – nog eens met de woorden van Mattheus (19) – ‘gemakkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te kruipen’, dan voor een CD&V- ‘top’-politicus om zich te gedragen naar de christendemocratische waarden?!
Els Schelfhout
Gewezen senator
Gewezen lid van het politiek bestuur
Gewezen lid van het partijbureau
Gewezen lid
