Driemaal is scheepsrecht, de vierde keer maak je je belachelijk.
Niemand zal ontkennen dat corona een probleem is. Een gezondheidsprobleem. Maar het is - jammer genoeg - veel meer dan dat. De weerstand van antivaxers is geen egoïsme of domheid, maar een middelvinger naar het beleid en wie hen adviseert. Wanneer er na twee jaar crisis nog altijd mensen zijn die twijfelen aan maatregelen die genomen worden om een dodelijk virus te bestrijden, dan is niet het virus, maar de twijfel het grootste probleem.
Wanneer Erika Vlieghe zit te doddelen voor de camera’s omdat ze niet kan toegeven dat ook gevaccineerden in het ziekenhuis belanden en het zelfs fifty-fifty is in verhouding met niet-vaccineerden, dan verliest ze elke geloofwaardigheid.
Wanneer Pierre Van Damme in een video van ‘wat zegt de wetenschap’ komt beweren dat we zullen beschermd worden door groepsimmuniteit als 60 à 70 procent van de bevolking is ingeënt en nu – met een vaccinatie van net geen 90 procent van de volwassen bevolking – komt pleiten voor het Covid Safe Ticket in de horeca en voor de herinvoering van het mondmasker, dan maak je jezelf niet geloofwaardig.
Wanneer Marc Van Ranst voor voor de nieuwscamera's met grote stelligheid beweert dat het dragen van mondmaskers geen zin heeft, en we vervolgens overal het mondmasker moeten dragen, dan ondermijn je je geloofwaardigheid.
Als je telkens opnieuw van een nieuwe variant te horen krijgt dat die het begin van het einde is, maar die daarna in stilte verdwijnt, wat moet je dan nog geloven?
Toen minister Vandenbroucke het rijk van de vrijheid lanceerde, had niemand door dat hij daarmee de Marxistische versie van de vrijheid voor ogen had. Ondertussen durft niemand nog die oneliner te hanteren.
Straks komt Coronacommissaris Pedro Facon zelf naar de wekelijkse persconferentie van Sciensano om de concrete cijfers voor te stellen en het belang van de eerste, tweede en derde prik te onderstrepen. Facon is een theoreticus, geen autoriteit en al zeker geen communicator die de bevolking kan inspireren.
Het lijstje van ‘bezielers’ die er niet in zijn geslaagd om te bezielen is lang. Het lijstje van voorspellingen nog langer. Misschien moeten knappe koppen zoals Geert Molenberghs – die in het verleden met cijfers kwam die niet eens bestonden - eens nadenken of het verspreiden van apocalyptische voorspellingen wel werkt.
Misschien wil de bevolking voortaan alleen nog horen wat ‘is’ en niet wat ‘zal (kunnen) zijn’.
