“U weende in Kiev, maar blijft droog in Gaza.”
Terwijl de wereld langzaam maar zeker tot de conclusie komt dat de Palestijnen misschien toch ook recht hebben op iets meer dan brokstukken, vindt onze premier het nog nét iets te vroeg om de champagne te ontkurken in Ramallah.
“Kies een kant, Bart. En liefst de juiste, voor het te laat is.”
Oppositieleider en professioneel geweten Paul Magnette liet zich tijdens het vragenuurtje in de Kamer van zijn meer theatrale kant zien. “We zagen u in tranen bij Zelensky, Bart. Prachtig. Menselijk. Ontroerend zelfs. Maar nu? Gaza brandt. De Westelijke Jordaanoever bloedt. En u haalt de schouders op?”
Magnette, die zijn huiswerk had gemaakt, haalde er ook meteen de documentaire No Other Land bij. “Kijk die film eens, voor u weer de kaart van Netanyahu trekt.” De film toont hoe het Israëlisch leger niet enkel tegen Hamas vecht, maar ook scholen bombardeert en burgers neermaait alsof het Call of Duty is. Geen katertje voor de kleintjes dus.
Netanyahu komt niet in de cel, maar wel in de Wetstraat
Bart De Wever kreeg vorige week in het VRT-programma Terzake een microfoon onder de neus geschoven. De vraag: “Wat zou België doen als Benjamin Netanyahu hier een pintje komt drinken?” Het antwoord: “Ik denk niet dat wij hem zouden arresteren.” Tjokvol eerlijkheid, maar even tjokvol schending van het internationaal recht, aldus Magnette.
Want ja, er ligt een aanhoudingsbevel van het Internationaal Strafhof op de Israëlische premier. De Wever sloot zich liever aan bij zijn Hongaarse kameraad Viktor Orbán, die blijkbaar denkt dat het Strafhof een vrijblijvende quiz is. En zo kon onze premier plots rekenen op applaus van uiterst-rechts én ongemakkelijke stiltes binnen zijn eigen regering.
Prévot in een diplomatiek spagaat
Minister van Buitenlandse Zaken Maxime Prévot - in een vorig leven de golden boy van de Franstalige centristen - mocht meteen zijn dansschoenen aantrekken. Want De Wevers uitlatingen zetten hem op ramkoers met het internationaal recht én met zijn eigen achterban. In een krampachtige poging tot damage control stelde Prévot droog dat een arrestatie “een beslissing van het gerecht is, niet van de regering.” Slim geprobeerd, Maxime. Maar ondertussen kijkt iedereen toch weer naar het bordje “premier”.
Frankrijk erkent Palestina. België wacht op... wat eigenlijk?
En dan kwam Magnette met z’n hoofdschot: “Als Macron het kan, waarom gij niet?” De Franse president had amper 24 uur eerder laten weten dat Frankrijk binnen enkele maanden Palestina formeel als staat erkent. Niet om iemand te pleasen, maar “omdat het correct is.” Een zinnetje dat blijkbaar niet doordringt tot in Antwerpen.
De Wever verwees zoals altijd naar zijn favoriete excuus: het regeerakkoord. Daarin staat dat België een tweestatenoplossing bepleit. Klinkt goed, maar in de praktijk betekent dat: wachten op Godot. Want voor België Palestina kan erkennen, moeten “de grenzen duidelijk zijn” en “de staat in een aanvaardbare toestand verkeren.”
Vrij vertaald: zolang het puin nog smeult, blijven wij netjes op de stoep staan.
Magnette’s boodschap: “Niet knielen, maar kiezen”
En dus blijft Magnette roepen vanaf de zijlijn. “Het is tijd om te kiezen, Bart. Dit is het moment om aan de goede kant van de geschiedenis te staan.” Want wat is politiek anders dan kiezen wie je rug toekeert, en wie je een hand geeft?
Voorlopig blijft De Wever echter liever hangen aan de kantlijn van het internationaal recht, met één oog op Orbán en het andere op zijn electorale achterban. Maar geschiedenis oordeelt genadeloos. En soms, heel soms, is de juiste keuze gewoon ook de moeilijkste.
(Foto: Bert Van Den Broucke/ /Photo News)
