Het moeten nogal tijden geweest zijn in de jaren zestig met dat Apollo-programma van de Amerikanen. Het begon uiteraard met Apollo 1. En pas met Apollo 11 stonden er mensen op de maan, volgens de NASA dan toch. Dat is het belangrijkste. Toen kon je mensen nog begeesteren met een dergelijk programma.
Nu proberen ze dat kunstje opnieuw te doen. Nooit begrepen. Het Artemis-programma: eerst met veel problemen een onbemande raket naar de maan, straks misschien 4 mensen rond de maan en als alles goed gaat, nog later opnieuw mensen op de maan. Amper iemand ligt daar wakker van. Behalve misschien de ondernemingen die er goed geld aan verdienen.
Integendeel, slimme jonge mensen beginnen nu net na te denken. Ze beseffen hoe extreem moeilijk het vandaag al is om die operatie succesvol te verrichten. Hoe complex het is om draagraket, capsule, ruimtehabitat, maanlanders en ruimtepakken te ontwerpen. Vandaag, met de technologie van vandaag. Bedenk dan eens hoe het een halve eeuw geleden was, in de jaren zestig, toen er amper rekenkracht was. En dan blijven er nog steeds die vermaledijde Van Allengordels, zegt de NASA zelf in recente opnames. Dat probleem is niet zomaar weg. En zelfs Buzz Aldrin staat vandaag niet eens achter de plannen van ‘zijn’ NASA.
De NASA neemt bovendien een zeer groot risico. Stel dat Artemis-II met de huidige technologie mislukt en dat de vierkoppige bemanning na een paar rondjes rond de maan de aarde niet meer haalt? Wat zegt dat dan over het Apollo-programma van een halve eeuw geleden? Heeft de NASA een plan-B?
Kortom, het is niet omdat je een vrouw, een kleurling en een Canadees in de crew zet, dat de burgers mee zijn met dat verhaal. Verre van zelfs.
foto screenshot NASA
