1 oktober is onwaarschijnlijk waarschijnlijk haalbaar.
Ruzie maak je nooit alleen. Het krediet van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez is op, het geduld van de federale onderhandelaars eveneens. En toch lijkt het alsof alleen Conner Rousseau (sp.a) en Georges-Louis Bouchez (MR) aan het bekvechten zijn. Het haantjesgedrag en de tomeloze ambitie van Bouchez is problematisch, maar is het niet veel problematischer dat Vivaldi geen eenheid is? Het is heel stil bij ‘de anderen’.
Preformateur Rousseau steekt zijn nek uit, maar hij klinkt niet alsof hij voor Vilvaldi spreekt. De andere performateur, Lachaert, zwijgt want Bouchez is zijn politieke broer. Bouchez spreekt omdat hij naar eigen zeggen de enige liberale stem is: Lachaert moet als preformateur neutraal blijven en Alexander De Croo wil premier wil worden en kan dus geen potten wil breken. Vertegenwoordigt Bouchez dan eigenlijk niet de liberale stem? Zoja, dan zijn de liberalen het probleem.
Komen er nieuwe verkiezingen? Wellicht niet. België is het land van de kazakkendraaiers. Groen wil te graag aan het milieu sleutelen. Rood heeft eindelijk de N-VA gelost en schokschoudert nog na van dat orgasme en De Croo wil zo graag eerste minister worden.
Maar wat wilde de kiezer ook alweer?
Vivalidi is even onstabiel als nitroglycerine, bij de minste schok explodeert het. Moet dit clubje angsthazen, woordbrekers en kazakkendraaiers hun geliefde België uit de crisis helpen?
De koning heeft tijd gekocht. Het is nu aan de zeven partijen om van die tijd gebruik te maken. Als ze dat niet doen, dan kan er in een normaal land maar een optie overblijven en dat is verkiezingen. Maar dat zijn we al lang niet meer, normaal.
