Inloggen

Log in of maak je account aan.

Wachtwoord vergeten? Registreren
Registreren
Wachtwoord vergeten

Wachtwoord vergeten? Voer je gebruikersnaam of e-mailadres in. Je ontvangt een link via e-mail om een nieuw wachtwoord in te stellen.

Registreren
Start Magazines Zoeken Shop Rubrieken

Notulen ministerraad werpen ander licht op vreemde zaak van Walid Khaled

Thierry Debels - 28-01-2022

Op vrijdag 25 januari 1991 is er een ministerraad onder leiding van premier Martens.

Een kleine week daarvoor, op 19 januari, berichtte De Standaard dat Walid Khaled, de gevolmachtigde woordvoerder van Aboe Nidal, op 16 januari in Brussel was opgepakt door de politie. Aboe Nidal (Jaffa, mei 1937 – Bagdad, 16 augustus 2002) was een van de meest gezochte en gevreesde Palestijnse terroristen ter wereld.

Omdat Khaled in het bezit was van een geldig toeristenvisum, uitgereikt door Buitenlandse Zaken op 11 januari, werd de politie van hogerhand verplicht hem te laten gaan. Later bleek dat Jan Hollants Van Loocke, directeur-generaal van de politiek op Buitenlandse Zaken, de politie daarom had ‘verzocht’.

Walid Khaled had volgens premier Martens op 10 januari in Beiroet aan onze zaakgelastigde, Jean Kamps, een visum gevraagd om naar België te komen. Kamps heeft aan Brussel instructies gevraagd. De directeur-generaal van de Politiek van het departement en de kabinetschef, Alex Reyn, hebben toen geoordeeld dat, gezien het feit dat op dat ogenblik de familie Houtekins nog steeds niet was vrijgelaten (zie hier), het onvoorzichtig zou zijn deze visumaanvraag zonder meer te weigeren.

Op die ministerraad stelt minister Tobback dat het in de zaak Walid Khaled ging om een Jordaans diplomatiek paspoort en dat zaakgelastigde Jean Kamps wellicht een visum heeft verleend aan een man die niet Khaled was. Tobback: “Ook figureerde deze laatste niet op de lijst van op Zaventem gecontroleerde personen.” (zie onder) Eyskens bevestigt die informatie. Dat werpt een ander licht op deze zaak.

Wilfried Martens in zijn memoires: “Het nieuws van Khaleds aanwezigheid in Brussel bereikte mij op 16 januari 's avonds om acht uur, via een telefoontje van minister van Binnenlandse Zaken Louis Tobback, net toen ik aan het dineren was met enkele buitenlandse gasten in de Lambermontresidentie. Ik had me voorgenomen in Brussel te overnachten om er de ontwikkelingen in de Golfregio te volgen. Om twintig voor middernacht, terwijl in de Arabische woestijn de eerste Amerikaanse vliegtuigen met bommen voor Bagdad opstegen, sprak ik met minister van Justitie Melchior Wathelet. Samen besloten we Khaled zo snel mogelijk het land uit te laten zetten. Zijn groepering had immers gedreigd met terreurdaden tegen elk land dat het opnam tegen Irak! Jan Hollants Van Loocke haalde Khaled even later op in zijn hotel, waar hij inmiddels werd bewaakt door de Staatsveiligheid. Hij bracht hem naar de luchthaven, en loodste hem op een vliegtuig naar Zürich.”

Herman Van Rompuy, Jean-Luc Dehaene en Martens kwamen iets later tot de conclusie dat Eyskens beter zijn ontslag aanbood. Daar werd inmiddels druk over gespeculeerd. Als minister droeg hij immers de politieke verantwoordelijkheid. Maar Eyskens weigerde een stap opzij te zetten. Hij eiste dat het parlement zou beslissen over zijn ministeriële verantwoordelijkheid. Martens nam uiteindelijk de verdediging van Eyskens op zich.

Tijdens een kernkabinet van dinsdag 22 januari 1991, waar over zijn lot werd beslist, vielen er harde woorden. Eyskens had een verklaring voorbereid, maar raakte verstrikt in zijn eigen uitleg. ‘Mark, wat je nu komt te vertellen, klopt van geen kanten’, zei Philippe Moureaux gepikeerd. ‘Je bent werkelijk fantasie aan het verkopen!’ Mark maakte geen goede beurt en hij zou het zeker niet hebben gehaald als Jean-Luc Dehaene en premier Martens hem niet zo hadden gesteund

Na enig aandringen trokken de socialisten hun bezwaren in, omdat ze in de huidige Golfcrisis niet wilden afstevenen op een regeringscrisis. De rede haalde het dus op het gevoel. Mark Eyskens was daarmee gered, al zou hij nog maandenlang genadeloos worden bestookt door oppositie, pers en media. Pas in juni 1991, na een marathondebat over een parlementair rapport, kreeg hij het vertrouwen van de Kamer. Zijn loopbaan was wel gedaan.

Midden 1992 werd Khaled in het vluchtelingenkamp Mar Elias, nabij Beiroet doodgeschoten. De 41-jarige Khaled reed in zijn auto Mar Elias binnen toen hij door gewapende mannen in een andere auto onder vuur werd genomen. Hij was op slag dood, zei een politiewoordvoerder.

 

Wilfried martens

Reacties

Resterende karakters 500

Lees meer

Nieuwsbrief Mis nooit meer het laatste nieuws, exclusieve aanbiedingen en boeiende verhalen van P-magazine! Schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief en blijf altijd op de hoogte.
Zoeken