Hoe één sketch een vuurzee ontketende: de werkelijke aanleiding achter het ontslag van VRT-nethoofd Lotte Vermeir.
Op een doordeweekse vrijdag werd de Reyerslaan opgeschrikt door een bericht dat insloeg als een bom: VRT-netmanager Lotte Vermeir, een naam die symbool stond voor modern en integer leiderschap, moest het veld ruimen. De VRT-raad van bestuur waste de handen in onschuld en wees naar de directie als verantwoordelijke voor de beslissing. De onmiddellijke reacties logen er niet om: steunbetuigingen stroomden binnen, met prominente figuren zoals Phara de Aguirre die publiekelijk hun afkeuring uitspraken. Binnen enkele uren verscheen een open brief, ondertekend door bekende gezichten en redacteurs, waarin hun onbegrip over het ontslag werd uitgesproken. Maar het verhaal kreeg al snel een donkere wending toen een tweede, anonieme open brief opdook, waarin de eerste brief als een “slag in het gezicht” werd afgedaan.
Een complexe persoonlijkheid
Lotte Vermeir stond bekend om haar joviale, intelligente en integere houding, eigenschappen die haar geliefd maakten bij velen binnen de VRT. Maar zoals bij elke leidinggevende, waren er ook critici. Terwijl sommige bronnen haar omschrijven als bedachtzaam en weloverwogen, beschuldigden anderen haar van voorkeur voor bepaalde medewerkers en het negeren van anderen, wat door sommigen als pestgedrag werd bestempeld. Dit contrast in perceptie zette de toon voor een interne strijd die al langer aan de gang was binnen de VRT-muren.
De aanloop naar de escalatie
Het ontslag van Vermeir en de daaruit voortvloeiende polemiek zijn slechts de laatste hoofdstukken van een langdurige interne machtsstrijd. Het conflict tussen Vermeir enerzijds en voormalig creatief directeur Ricus Jansegers en VRT-CEO Frederik Delaplace anderzijds smeulde al geruime tijd. De situatie escaleerde echter drastisch in januari, tijdens de voorbereidingen voor de MIA’s. Wat een avond vol muziek en entertainment had moeten zijn, veranderde in een slagveld binnen de VRT, met Vermeir als ongewild middelpunt.
Op die bewuste avond stond de populaire influencer Elisabeth Lucie Baeten op het punt een satire op Vlaams minister-president Jan Jambon op te voeren. Volgens insiders was het een harde, maar humoristische sketch die zowel scherp als relevant was. De leiding van VRT Studio’s, verantwoordelijk voor de productie van de MIA’s, vond het echter te gewaagd en besloot om direct de hoogste bazen te waarschuwen, Vermeir compleet passerend in het proces. Delaplace, nooit vies van politiek handjeklap, trok de stekker uit de sketch en informeerde prompt het kabinet van Jambon. Voor Vermeir, die zich buitenspel gezet voelde, was dit een pijnlijke klap. Het incident belichtte haar positie binnen een managementcultuur die gedomineerd werd door spierballen en machtsvertoon.
De strijd met Delaplace
De spanning tussen Vermeir en Delaplace was niet louter professioneel; het was persoonlijk. Vermeir had haar naam verbonden aan enkele van de meest spraakmakende VRT-producties zoals ‘Het proces dat niemand wou’ en ‘Godvergeten’. Deze programma’s, die gevoelige maatschappelijke onderwerpen aansneden, waren een doorn in het oog van Delaplace, die volgens insiders probeerde ze zo lang mogelijk uit te stellen. Toen de waarheid boven water kwam en Delaplace publiekelijk door het stof moest, zag hij Vermeir als een bedreiging voor zijn positie.
Strategische zuiveringen
Het ontslag van Vermeir lijkt niet enkel een gevolg te zijn van haar prestaties of managementstijl, maar eerder van een strategische zuivering door Delaplace. Volgens ingewijden was de CEO erop uit om haar te elimineren, vooral na het intern onderzoek naar toxisch leiderschap bij de Jong-redactie van VRT NWS en het omstreden uitstellen van programma’s. Delaplace, die al langer onder vuur ligt voor zijn vermeende politieke beïnvloedbaarheid, greep het onderzoek aan om zijn eigen positie te versterken door kritische stemmen, zoals die van Vermeir, het zwijgen op te leggen.
De politieke connecties van Delaplace
Wat velen binnen de VRT fluisterden, wordt nu openlijk besproken: Delaplace zou een speelbal zijn van politieke en religieuze lobbygroepen. Zijn imago als ‘schoothondje van de politiek’ en zijn verlangen om zijn macht te behouden, ondanks de vele koppen die al zijn gerold, maken hem tot een controversieel figuur binnen de organisatie. Hoewel hij zichzelf graag in de schijnwerpers plaatst, broeit er onder de oppervlakte een groeiende weerstand tegen zijn leiderschap.
Met Liesbet Vrieleman, algemeen directeur informatie, -die voorlopig Vermeir vervangt - blijft de vraag wat de toekomst brengt voor de VRT. Eén ding is duidelijk: de spanningen binnen de organisatie zijn verre van bedaard. Terwijl Delaplace nog steeds stevig in het zadel lijkt te zitten, groeit de kritiek op zijn leiderschap. Insiders voorspellen dat er nog veel meer onrust zal volgen in de komende maanden. Het ontslag van Vermeir kan wel eens de eerste dominosteen zijn die een reeks veranderingen in gang zet die de VRT voorgoed zal veranderen.
(Foto: screenshot YouTube)
