“Er is wat op til in Antwerpen.”
In Borgerhout, Deurne en het Kiel is de situatie precair zegt Dokter Wim Flipse in Het Laatste Nieuws. Wie Antwerpen een beetje kent, weet wie er op de deze locaties het meeste woont: allochtonen. Er wordt – zoals gewoonlijk – met de grootste omzichtigheid gesproken, want de gemeenschap heeft lange tenen. Tussen 8 tot 14 juli werden er in Antwerpen 247 besmettingen vastgesteld. We moeten teruggaan tot april om zo’n hoog aantal besmettingen vast te stellen. Uit de namen van besmette personen kan men vaststellen dat er vooral in de Marokkaanse gemeenschap een probleem is.
Eenmaal tot die vaststelling is gekomen, trekt men met de fluwelen handschoenen en gaat het Agentschap Zorg & Gezondheid, samen met de stad Antwerpen proberen te achterhalen wat er aan de hand is met de 70.000 inwoners met Marokkaanse roots. Men vindt het ene excuus na het andere: de Marokkaanse gemeenschap heeft een cultuur van grote gezinnen, ze laten zich niet zo snel testen, het is een sociologische kwestie want verschillende generaties leven onder één dak, in kansarme milieus is thuiswerk minder mogelijk (aldus Van Ranst), veel mensen zijn niet meer mee, veel mensen zijn de richtlijnen vergeten. Oplossing? 'Spreek ze niet in het Nederlands aan, wees respectvol en ga van deur tot deur.'
Er wordt behoorlijk wat gepamperd. Herinner je die man die een boete kreeg omdat hij op de stoep een ijsje zat te eten?
Als het inderdaad een kwestie van communicatie is (wat mogelijk is), dan is de oplossing vrij simpel, toch?
Informeer, controleer en sanctioneer! Vervolgens hoef je alleen nog het gelijkheidsprincipetoe te passen: iedereen gelijk voor de wet.
