Politieagent worden? Het hangt ervan af hoe goed je kunt boksen eigenlijk.
De politie? Dat is onze vriend! Allé, meestal toch. Goed ja, ze staan altijd net op die plaats met een fototoestel wanneer we dat gaspedaal even te hard induwen. En toen je met je zatte botten dat festivalterrein verliet even in het bloemenperkje van een buurtbewoner ging plassen? Ja, toen was hun gevoel voor humor ook niet echt aanwezig. Maar als we heel eerlijk moeten zijn, dan mogen we best wel tevreden zijn dat er jaarlijks nog steeds mensen ervoor kiezen te gaan werken in dienst van een ander.
Helaas voor de mannen en vrouwen van de wet, zijn tijden nogal veranderd. Waar je vroeger de blauwe of rode streep zag naderen, dan wist je dat je je best even koest hield. De grote meneer gaan afgeven tegen de ‘polies’ of de ‘gendaarms’ stond in het beste geval gelijk aan een uitbrander van formaat. Wilde je echt van geen wijken weten, dan kreeg je een matrak op je bakkes en was het afgelopen met je stevige praat. Vandaag de dag is het een andere koek en worden onze ‘flikken’ meer en meer getrakteerd op zinloos geweld om U tegen te zeggen. Meer nog, het is (mede dankzij sociale media, waar het erg stoer is om je rondje polies-pesten te publiceren) ondertussen dagelijkse kost om valse noodoproepen te lanceren enkel en alleen om dan stenen naar de combi te kunnen smijten.
Gezag hebben de ordehandhavers bijna niet meer, ontzag bij de tegenpartij is onbestaande geworden. In F*ck you, flik bundelen de auteurs (die overigens aan het roer staan van de grootste politievakbond van het land) enkele ijzingwekkende verhalen van hun leden. Het boek leest als een soort van thriller, maar dan in het echt en veelal ook in je eigen achtertuin. Eén van die verhalen met een erg hoog WTF-gehalte is dat van een voorval in Peer, dat de media in 2022 haalde. Een wijkagent werd toen getrakteerd op enkele messteken door een 12-jarige. De aanzet? Zijn moeder stond in de file aan de schoolpoort, waar de wijkagent het verkeer aan het regelen was en het ging allemaal niet snel genoeg. Het draaide uit op een discussie waarbij eerst de moeder en dan haar 17-jarige zoon nogal fel van hun ‘savat’ gaven en het eindigde met de 12-jarige zoon die de wijkagent dood probeerde te steken.
Wie het boek leest zal meer dan eens de wenkbrauwen fronsen. Tuurlijk is politiegeweld not done, maar zomaar even politieagenten dood willen omdat het cool is? Je moet van het soort beroepsmarginaal zijn om dat nog goed te kunnen keuren. Meer nog, je moet je maar eens proberen in te beelden wat zo een 12-jarige-met-mes zou doen bij met gewone burger, als hij al geen schrik meer heeft van een gewapende agent?
Het boek brengt ook andere vragen naar boven, het soort van vragen waar je zelden tot nooit bij stil staat. Los van het feit dat de politie meer en meer het slachtoffer wordt van wetten die ze zelf niet uitvinden (ze passen ze gewoon toe), moet je ook durven nadenken over het straffen van zo een geweldenaars. Die 12-jarige, die overigens lid was van een familie met een wel ERG indrukwekkend palmares, werd in een gesloten instelling geplaatst. Daar werd hij door zijn mede (en volledig verkeerd begrepen) celgenootjes onthaald als een rasechte superheld. Een flik neersteken? Ja, dan ben je natuurlijk wel een patser. Zo een snotneus met attitude wordt later dan opnieuw de vrije wereld ingestuurd, nog slechter dan voorheen.
F*ck you, flik is dan ook het soort boek dat je leest, terwijl je zenuwen nog een tikkeltje harder gespannen worden, terwijl je tanden nog even harder gaan knarsen en vooral terwijl je denkt aan het feit dat het gros van die misbegrepen medemensen sneller worden vrijgelaten dan de ‘flikken’ het ziekenhuis kunnen verlaten.
