Garages geven straks namelijk het werkelijke verbruik door aan de overheid.
Autofabrikanten geven van hun auto’s het gemiddeld brandstofverbruik door. Dit wordt opgemeten aan de hand van een zogenaamde WLTP-cyclus, wat staat voor Worldwide Harmonised Light Test Procedure.
Dat ‘theoretisch verbruik’, waarop uiteindelijk ook zaken als jaarlijkse wegentaks en inschrijvingstaks berekend worden, is altijd aan de optimistische kant. Wanneer we onze eigen vierwieler als voorbeeld nemen: die heeft volgens de fabrikant een WLTP-verbruik van 6,9 liter per honderd kilometer. In de praktijk schommelt dit echter rond de acht liter – met die ene keer, toen we goedkope benzine tankten, zelfs 9,4 liter.
De jongens en meisjes van de EU zijn er zich hiervan bewust. Sinds 2021 moeten binnen de Europese Unie nieuw verkochte wagens, hun brandstof- of elektriciteitsverbruik bijhouden. Nu deden de meeste auto’s dit al wel in hun boordcomputer. Vanaf mei 2023 wordt er nog een stapje verder gegaan: telkens je auto de garage bezoekt, wordt die uitgelezen en het gemiddeld verbruik doorgegeven aan de Europese overheden. “De verbruiksgegevens kunnen worden verzameld hetzij via rechtstreekse gegevensoverdracht van voertuigen naar fabrikanten, hetzij via hun erkende dealers of erkende reparateurs wanneer zij voertuigen voor een onderhoudsbeurt of reparatie ontvangen en de boordgegevens voor andere doeleinden worden uitgelezen”, klinkt het.
Wat hiervan de bedoeling is, is ons niet helemaal duidelijk. Wil de EU een einde maken aan de te optimistische verbruikscijfers van fabrikanten? Hebben we straks, zo veel jaar na de ‘dieselgate’, een ‘WLTP-gate’?
Zuiver theoretisch zou het ook kunnen dat de reële verbruikscijfers voor fiscale redenen zullen gebruikt worden: wie zuinig rijdt, betaald minder wegentaks dan verkwisters die het gaspedaal al eens vloeren. Het zou kunnen...
