Op VRT worden de herhalingen van Château Planckaert vertoond. Dat is een goede zaak voor kijkers die niet naar de oorspronkelijke afleveringen gekeken hebben. Dan zijn herhalingen geen herhalingen, maar nieuwe afleveringen.
Gisteren waren we in coronajaar 2021. We zien overigens nog eens de absurditeit en zinloosheid van de coronamaatregelen toen. Een mooi document dus voor sociologen in 2035 die dan willen bestuderen hoe dwaas politici en virologen toen waren.
Junior was in april van dat jaar met enkele vrienden aan het motorcrossen toen hij lelijk ten val kwam.
Ironie van het lot was dat Junior net zou beginnnen aan een loopbaan als autopiloot. Moeder Christa vroeg hem - zoals alle moeders doen of zouden moeten doen - om voorzichtig te zijn en vooral om niet te veel risico te nemen. Het toont de liefde voor haar jongste kind aan.
Ze vond wel dat haar jongste zoon (te) weinig oefende. Een beetje racen op de PlayStation is niet echt een training. “Met de moto crossen is ook goed”, verklaarde Junior. Hij beweerde dat het goed was voor de polsen. Een minuuut later lag Junior met die zeer zware beenbreuk op de grond.
In een fragment hierna zagen we de allersterkste tv die ooit in Vlaanderen werd gemaakt. Wie toen geen tranen in de ogen kreeg, is gewoon geen mens.
We zagen Stephanie bij haar moeder op een bed. “Ik krijg geen rust”, verklaarde moeder Christa met de bezorgdheid die enkel moeders en vaders kunnen begrijpen. We voelden ook de machteloosheid van haar dochter en vooral de universele kleinheid van de mens tegenover het noodlot.
Ik keek naar mijn levenspartner en moeder van onze 3 kinderen en in een oogopslag wist ik dat ze even diep getroffen was als ik.
Het grote probleem van tv is de gemaaktheid: emoties die gespeeld worden zoals bij Verhulst, Vermeire en consoorten. Bij Christa en Stephanie was dat niet het geval. Straffe tv, wel zeer goed verstopt in een serie die, een beetje zoals Seinfeld, over niets gaat.
foto: screenshot VRT
