Ooit de grondlegger van de moderne journalistiek, nu nog de spreekbuis voor woke-activisten en de cancel-culture. Net die cancel-culture heeft nu Vice Media de das omgedaan.
Een donderslag bij heldere hemel en tegelijk ook de kroniek van een aangekondigde dood. Vice Media, ‘s wereld grootste onafhankelijke mediagroep, heeft de beruchte Chapter 11 aangevraagd. Vertaald naar Europese gebruiken wil dat zeggen dat ze hun schulden niet meer kunnen afbetalen en failliet zijn. Voor heel wat mensen en fans, kwam dit nieuws binnen als een ware schokgolf. Hoe kon zo'n bedrijf, ooit de bakermat van de moderne en vooral erg rebelse journalistiek, overkop gaan? Tijdens hun hoogdagen werd de waarde van Vice Media geschat op meer dan 5 miljard dollar, hadden ze burelen op bijna 30 locaties en deed hun naam alleen al de mediatycoons van weleer beven van de schrik. Wie een stap terug neemt en het geheel nuchter bekijkt, hoeft niet lang te zoeken naar een reden. Hun ommekeer naar het Woke-isme en de cancel culture heeft hen uiteindelijk zelf de das omgedaan.
Wie deel uitmaakt van de generatie X moet al onder een steen hebben geleefd om nooit met Vice in contact te zijn gekomen. Hun manier van werken, hun docu’s en hun vooral erg gedurfde stijl hebben de wereld van de klassieke journalistiek op z’n kop gezet. Wat ooit begon als een Canadees boekje over muziek en cultuur, met een flink snuifje punk, groeide uit tot de hipste mediagroep ter wereld. Ze waren de eersten die bewezen dat je met wat creativiteit en een gewone DSLR camera betere reportages kon maken dan met knoerten van filmtoestellen. Ze spraken ongecensureerd over drugs en seks en waren ook de eersten - en tot zover zelfs de enigen - die achter de linies van ISIS een documentaire konden maken. Hun erg aparte manier van werken bracht hen naar ieder conflict in de wereld en ze schopten het zelfs tot enkele grote tv-zenders met hun korte nieuwsuitzendingen. Wie het internationaal wilde maken als journalist, bedelde bijna om in hun kantoren stage te mogen lopen.
En toen kwam het verval. Dergelijke mastodonten zijn natuurlijk afhankelijk van hun inkomsten en dus adverteerders. Tuurlijk, ze hebben een goed draaiende Youtube-account met miljoenen views. Toch is dat maar een druppel in een emmer als je ziet wat voor werkingskosten ze hebben. Aan de andere kant van de oceaan zijn adverteerders niet alleen erg kapitaalkrachtig, ze hebben ook een compleet andere manier van denken.
Enkele jaren geleden werd bij Vice dan ook besloten het roer om te gooien. Hun tegendraadse manier van doen werd door die adverteerders niet meer gesmaakt, het was allemaal een beetje te fout geworden en het geheel kon ook een stevige woke-injectie gebruiken. Vice dreef verder en verder weg van zijn oorspronkelijke filosofie, om meer en meer plaats te maken voor inhoud die cancel-proof was. Je onderdompelen in de brutale wereld van Mexicaanse huurmoordenaars of op zoek gaan naar Nigeriaanse oliepiraten? Ja, dat gaan we niet meer doen. Laat ons een complete docu maken over het feit dat Eric, 58 jaar en 135 kilo zwaar, niet in een exclusieve club binnen mag wanneer hij in tanktop en bikinistring aan de deur verschijnt. De hoofdvogel schoten ze af toen ze een artikel publiceerden waarin ze beweerden dat mannelijkheid eigenlijk per definitie toxisch is. Daar bleef het niet bij, want ook de videogame-industrie kreeg er stevig van langs. Zo spendeerden ze een volledige pagina aan het feit dat iedereen die Duke Nukem 3D speelde (hail to the king baby), eigenlijk stiekem een vrouwenhatende racist was. En Joker? De film die onder de prijzen werd bedolven? Ja, dat was niet meer dan een handleiding voor witte terroristen.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de lezers en kijkers massaal afhaakten. Er werden nog verschillende pogingen ondernomen om het zinkende schip te redden, met verschillende ontslagrondes en een paar ronduit debiele series die ze uit de hoed toverden, tevergeefs.
Zonder lezers is het voor adverteerders ook weinig interessant om daar nog gebruik van te maken en ook zij lieten het beetje per beetje afweten. Verschillende investeerders stonden ook nog op hun centen te wachten en dat is Vice Media vorige week uiteindelijk te veel geworden. Er moest meer dan 200 miljoen op tafel worden gelegd, geld dat er niet meer was. Het faillissement was onafwendbaar, al lijken enkele investeringsfondsen klaar te staan om 400 miljoen op te hoesten en de boel over te nemen, nadat het zaakje opnieuw wordt georganiseerd natuurlijk.
Wat dit alles ook voor Europeanen extra bitter maakt, is dat de val van deze gigantische groep ook eigenlijk een klein beetje onze fout is. We betrappen er ons allemaal op dat we meer en meer op zoek gaan naar ‘gratis’ informatie, want voor journalistiek betalen we niet graag meer. Dat zet de deur voor de woke-waanzin en de cancel-culture wagenwijd open. De verhalen over inclusiviteit, reportages over mannen die zich identificeren als eender wat en dan boos zijn omdat de rest niet volgt of zelfs heuse online debatten over het feit dat ‘hij’ en ‘zij’ discriminerend zijn? Het zijn de vertelsels van een absolute minderheid, zoals Eric met zijn tanktop en bikinistring, die erg veel tijd om handen hebben. Ze schrijven aan de lopende band, terwijl ze druk bezig zijn met verontwaardigd zijn over alles en leveren meestal hun schrijfwerk gratis aan wie het maar wil publiceren. Zo wordt de indruk gewekt dat woke plots de norm is geworden, terwijl het eigenlijk een stuiptrekking is van een compleet doorgedraaide minderheid.
