Kijk, mannen, het is 2025. We hebben allemaal de memo gekregen: vrouwen mogen nu prikkelen op de werkvloer. Sterker nog, volgens mode-experts moeten ze dat zelfs doen. Een strategisch doorzichtige blouse, een diepe decolleté, een hoog opgesneden rok: allemaal uitingen van kracht, vrijheid en zelfbeschikking.
Maar let op, heren: wáág het niet om te kijken. Geen vluchtige blik, geen verdwaalde oogopslag en al zéker geen blik die langer dan 1,2 seconden blijft hangen. Want dat is dan weer niet de bedoeling. Vrouwen mogen prikkelen, maar mannen mogen niet geprikkeld raken. Dat is de deal.
Volgens mode-topexpert David Devriendt is naakt de nieuwe norm. Dat verklapt hij in ‘HLN’. Celebrities zoals Olivia Rodrigo, Sabrina Carpenter en Bianca Censori tonen dat op de rode loper al langer. En wat op de rode loper kan, kan natuurlijk ook op kantoor, toch? “Een transparante blouse over een kanten beha, een split tot aan je heup of een subtiel zichtbare tepel: het kan allemaal, als het maar klassevol gebeurt.”
Goed nieuws dus voor dames die zich graag modieus, bevrijd en krachtig voelen. Minder goed nieuws voor mannen die de pech hebben om twee ogen in hun hoofd te hebben. Want daar waar een vrouwelijke collega zich ‘klassevol’ uitdagend mag kleden, geldt voor jou als man een keihard verbod: je mag het niet opmerken. En mocht je het toch opmerken, dan moet je doen alsof je het niét hebt opgemerkt. Het is de ultieme paradox: je wordt uitgedaagd, maar je mag niet reageren. Een beetje zoals een steak voor een uitgehongerde hond leggen en hem vervolgens op z’n verdoemenis geven als hij eraan ruikt.
En dus zitten mannen nu met een gigantisch probleem: hoe voorkom je dat je ogen per ongeluk vallen op een collega die haar ‘naked trend’ op kantoor doorvoert? Een enkele blik kan je reputatie als professional vernietigen. Voor je het weet, ben je ‘die enge collega’ die iets te veel aandacht besteedt aan de modekeuzes van de vrouwelijke collega’s.
Je zou kunnen proberen om je blik strak op je computerscherm te houden. Maar pas op: te veel vermijden kan óók verdacht zijn. Want als je met manische focus enkel nog je toetsenbord bekijkt en elke vorm van oogcontact vermijdt, wordt er al snel gedacht: ‘Waarom doet hij zo raar? Heeft hij iets te verbergen?’
Misschien is de enige oplossing om je ogen permanent af te plakken en je voortaan met een blindengeleidehond door het kantoor te bewegen. Zeg maar tegen je baas dat het om een nieuw inclusiviteitsbeleid gaat.
Maar laten we het even omdraaien. Stel dat een man besluit om ‘de naked trend’ naar de werkvloer te brengen. Komt hij binnen in een doorschijnend overhemd zonder onderhemd of een ultra-strakke broek waarin zijn Alfred Jodocus Kwakschieter gedetailleerd afgelijnd zit? Grote kans dat hij de HR-afdeling nog dezelfde dag mag bezoeken. Want plots geldt er dan wel zoiets als ‘ongepaste kledij op de werkvloer’ en ‘anderen een ongemakkelijk gevoel geven’.
Met andere woorden: als vrouw mag je prikkelen, maar als man mag je niet reageren. En probeer als man zélf eens iets uitdagends aan te trekken op kantoor, en je wordt een wandelende MeToo-klacht. Wie weet wordt je werkoutfit plots een case voor de volgende inclusiviteitsworkshop.
Onze conclusie? De werkvloer is geen rode loper en een kantoor is geen modeweek in Milaan. Natuurlijk moet iedereen zich kunnen kleden zoals hij of zij wil, maar laten we ophouden met de hypocriete spelregels. Als vrouwen ‘vrijheid’ en ‘eigen keuze’ claimen met blote outfits, laten we dan niet net diezelfde vrijheid en eigen keuze van mannen afpakken door hen als gluurders en perverts te bestempelen zodra ze per ongeluk hun ogen opendoen.
Misschien moeten we ons weer concentreren op wat écht belangrijk is op de werkvloer: werken. Of, als dat te ouderwets klinkt, laten we op z’n minst duidelijke regels maken: óf iedereen mag prikkelen en kijken, óf niemand mag iets van een ander vinden. Maar deze eenzijdige regels? Die zijn zo 2024.
